ธรรมะเพื่อประชา: ยอดกตัญญู : หน้า 179/580

ธรรมะเพื่อประชา ยอดกตัญญู ค้ำชู ชีวิต ๑๗๘ หรือเครื่องอาภรณ์ชนิดใด ก็ให้คาบไปตกลงกลางเวหาใกล้เรือน ของเศรษฐี” ตั้งแต่นั้นมาฝูงแร้ง เมื่อพบเห็นของมีค่าซึ่งเป็นที่ ปรารถนาของมนุษย์ เช่นแก้ว แหวน เงิน ทอง ซึ่งตกหล่นอยู่ ตามสถานที่ต่างๆ ก็จะคาบมาทิ้งไว้ในลานบ้านของท่านเศรษฐี แต่เนื่องจากวินิจฉัยของสัตว์ยังไม่สมบูรณ์ อาศัยแต่ ความกตัญญูเพียงอย่างเดียว ไม่ได้คำนึงถึงคนอื่น แร้งบางตัว ไปคาบเอาผ้าที่มนุษย์ตากไว้บ้าง คาบเอาเครื่องอาภรณ์ที่ เจ้าของวางไว้บ้าง แล้วนำไปที่บ้านของเศรษฐี เศรษฐีรู้ว่าเป็น เครื่องอาภรณ์ของแร้ง จึงให้เก็บอาภรณ์ทั้งหมด ไว้เป็นส่วนๆ เพราะคิดว่าจะต้องนำไปส่งคืนเจ้าของ มหาชนไม่พอใจ จึงพากันไปร้องเรียนพระราชาว่า ฝูง แร้งปล้นเมือง พระราชาทราบว่า หากจับแร้งจ่าฝูงได้ ตัวอื่นๆ ก็จะไม่กล้าเข้ามาในพระนคร จึงรับสั่งให้ดักบ่วง และตาข่ายไว้ ตามที่ต่างๆ บังเอิญในวันนั้น พญาแร้งซึ่งเลี้ยงมารดาบิดา ตั้งใจจะบินมาเยี่ยมท่านเศรษฐี จึงได้ติดบ่วงของชาวบ้านพอดี ชาวบ้านจึงจับพญาแร้งไปถวายพระราชา เศรษฐีกรุงพาราณสี กําลังเดินไปเฝ้าพระราชา ครั้นเห็นชาวเมืองกำลังช่วยกันจับ พญาแร้งเพื่อนําไปถวายพระราชา จึงได้ไปพร้อมกับชาวบ้าน เพื่อจะขอร้องไม่ให้พระราชาฆ่าแร้งรูปงามตัวนี้ พญาแร้งแทนที่ จะร้องเพื่อขอชีวิตตัว แต่กลับร้องเป็นภาษามนุษย์ว่า “ถ้าเรา