ธรรมะและการยกย่องคุณธรรมในพระพุทธศาสนา : หน้า 451/580

ธรรมะ ประชา ป เลิศเฉพาะทาง เลิศทุกทาง ๔๕๐ เวสารัชชญาณ พุทธธรรม ๑๔ ที่ว่าเป็นผู้เยี่ยม ทรงหมายเอา พุทธวิสัยทั้งสิ้น ในหมู่มนุษย์ หากผู้หนึ่งมีชาติตระกูลสูง ผู้หนึ่ง มีทรัพย์ ผู้หนึ่งมีวิชา ผู้หนึ่งมีศิลปะ ผู้หนึ่งแกล้วกล้า ผู้หนึ่ง เฉียบแหลม มีคุณวิเศษต่างๆ กัน แต่พระราชาย่อมสูงสุดกว่า บุคคลเหล่านั้น ฉันใด สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงเป็นผู้ล้ำเลิศ ประเสริฐสุดกว่าสรรพสัตว์ทั้งปวง ฉันนั้น พระพากุลเถรเจ้าผู้มีอาพาธน้อย เป็นเลิศกว่าผู้อื่นใน ทางมีอาพาธน้อยเท่านั้น ไม่ใช่เลิศกว่าผู้อื่นในสิ่งทั้งปวง อีก ประการหนึ่ง ธรรมดาพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไม่มีวรรณะมัจฉริยะ คือ ไม่ตระหนี่ในความดีของคนอื่น ใครมีคุณธรรมความดีใดเป็น พิเศษกว่าสาวกรูปอื่น จะทรงยกย่องสรรเสริญ และนำมา เปิดเผยให้มนุษย์และเทวดาได้อนุโมทนา” พระเจ้ามิลินท์ฟังวิสัชนาจนแจ่มแจ้งแล้ว ได้กล่าว อนุโมทนาและยกย่อง แต่ยังสงสัยเกี่ยวกับฤทธิ์ของพระสาวก จึงปุจฉาพระเถระว่า “ข้าแต่พระนาคเสน พระผู้มีพระภาคเจ้า ตรัสว่า บรรดาภิกษุผู้เป็นสาวกของเรา มหาโมคคัลลานะเป็น ผู้เลิศในทางฤทธิ์ การที่พระมหาโมคคัลลานะถูกพวกโจรทุบตี จนศีรษะแตก กระดูก เส้นเอ็น สมอง แหลกละเอียดเหมือน เมล็ดข้าวสาร แสดงว่าท่านนิพพานเพราะอุปัทวะเป็นเหตุ ถ้า