ธรรมะเพื่อประชา : หน้า 153/580

ธรรมะเพื่อประชา อภิชาตบุตร ยอดกตัญญู ๑๕๒ พระราชาจึงพระราชทานสิ่งของทุกอย่างตามที่หนุ่มสุดนะขอมา สุตนบัณฑิตให้ชาวบ้านช่วยถือเครื่องอุปกรณ์ที่ได้รับ พระราชทานมา เข้าไปในป่าบริเวณที่ยักษ์อาศัยอยู่ เมื่อถึง บริเวณต้นไม้ ซึ่งเป็นเขตของยักษ์ก็เข้าไปเพียงคนเดียว แล้ว สวมฉลองพระบาททอง กั้นเศวตฉัตรเหนือศีรษะ ถือพระขรรค์ เดินเข้าไปใกล้ต้นไม้ด้วยความองอาจยืนอยู่ที่สุดเงาของต้นไม้นั้น ยักษ์เห็นว่าหนุ่มสุดนะยังไม่เข้ามาในบริเวณร่มไม้ จึง กล่าวเชื้อเชิญว่า “เชิญเข้ามาเถิด พ่อหนุ่มน้อย เราจักสุข สําราญร่วมกัน” สุตนะรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของยักษ์ จึงกล่าวว่า “เจ้ายักษ์เอ๋ย ท่านอย่าคิดที่จะฆ่าเราเลย เพราะเรายืนอยู่นอก ต้นไม้ ท่านไม่อาจจะกินเราได้ เพราะเราไม่ได้ยืนอยู่ในที่ของท่าน แต่ยืนอยู่บนฉลองพระบาทต่างหาก และเราไม่ได้ยืนอยู่ในร่มไม้ ของท่าน ยืนอยู่ภายในร่มฉัตรต่างหาก ถ้าท่านจะต่อสู้กับเรา เราจะเอาพระขรรค์ตัดท่านให้ขาดเป็น ๒ ท่อน หรือแม้หาก ท่านกินเราผู้เลี้ยงดูบิดามารดา ใครๆ ก็จะติเตียนท่านว่า บุรุษ ชื่อสุตนะผู้เลี้ยงดูมารดาถูกยักษ์ที่ไร้คุณธรรมฆ่ากินแล้ว ต่อไป ก็จะไม่มีใครมาให้ท่านกินอีก” ยักษ์รู้ว่าหนุ่มสุดนะคนนี้เป็นคนฉลาด อีกทั้งเป็นคนที่ เลี้ยงดูบิดามารดา จึงบังเกิดความเลื่อมใส ได้กล่าวว่า “พ่อหนุ่ม