ความกตัญญูในธรรมะ : หน้า 36/580

ธรรมะเพื่อประช พญานกแขกเต้า က ตั้งแต่นี้ต่อไป เจ้าพร้อมกับหมู่ญาติจงกินข้าวสาลีในไร่ของเราตาม ต้องการเถิด เราปรารถนาจะขอเห็นเจ้าอีก การที่ได้เห็นเจ้า ถือว่าเป็นสิริมงคล และเจ้าก็เป็นที่พอใจของเรา” พราหมณ์อ้อนวอนพระมหาสัตว์อย่างนี้แล้ว มองดูด้วย จิตอันอ่อนโยน ประหนึ่งมองดูลูกรัก ได้แก้เชือกที่มัดข้อเท้าออก ทาเท้าทั้งคู่ด้วยน้ำมันที่หุงแล้วร้อยครั้ง ให้พญานกเกาะบนตั่ง ที่งดงามวิจิตร แล้วให้บริโภคข้าวตอกคลุกน้ำผึ้งในจานทอง ให้ ดื่มนํ้าเจือนํ้าตาลกรวดที่มีรสเลิศ หลังจากนั้นพญานกแขกเต้าก็กล่าวว่า “ข้าแต่พราหมณ์ ข้าพเจ้าได้กิน และดื่มในที่อยู่ของท่าน ข้าพเจ้าจะมาพำนักในที่ ของท่านทุกวัน ขอท่านจงให้ทานอย่างสม่ำเสมอ ในสมณ พราหมณ์ผู้ทรงธรรม และจงเลี้ยงดูมารดาบิดาผู้แก่เฒ่าด้วย ความกตัญญูเถิด” แล้วก็บินกลับไป พร้อมกับคาบอาหารไป ฝากบิดามารดา เมื่อพระบรมศาสดาทรงเล่าเรื่องในอดีตจบลง ภิกษุ ผู้เลี้ยงดูบิดามารดามีดวงตาเห็นธรรม ได้บรรลุโสดาปัตติผลใน ที่นั่นเอง เราจะเห็นว่าความกตัญญูเป็นคุณธรรมของบัณฑิตที่ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสรรเสริญ แม้นกแขกเต้าจะเป็นเพียง สัตว์เดียรัจฉานยังมีความกตัญญูรู้คุณต่อบิดามารดาถึงเพียงนี้