ประสบการณ์การบรรลุธรรมของพระเถระ : หน้า 486/580

ธรระพี ประช พรรษาแห่งการบรรลุธรรม ៤៨៥ พระเถระก็ยังคงนั่งหยอดตา ไม่ยอมเหยียดหลังลงนอน ท่านเตือนสติตนเองว่า “สังสารวัฏนี้ยาวไกลยิ่งนัก ไม่มีใคร กำหนดเบื้องต้น ท่ามกลาง และที่สุดได้ ถ้าเรามัวมาห่วงแต่ดวงตา เราคงจะไม่หลุดพ้นจากกิเลสอาสวะไปได้ ฉะนั้นเราจะไม่ยอม เห็นแก่ดวงตาคู่นี้” หลังจากแพทย์กลับไปแล้ว ท่านได้ตั้งใจทําสมาธิภาวนา ต่อไป โดยปล่อยวางความยึดมั่นถือมั่นในโลกภายนอก แล้ว ทําใจหยุดนิ่งเข้าสู่กลางภายในเรื่อยไป เมื่อล่วงพ้นมัชฌิมยาม ดวงตาทั้งสองของท่านก็แตกดับไป พร้อมๆ กับดวงธรรม ภายในที่สว่างไสวขึ้นมาแทนที่ ท่านได้เข้าถึงธรรมกายอรหัต หมดกิเลสเป็นพระอรหันต์ในคืนนั้นเอง แม้ดวงตาภายนอกจะ มืดบอด แต่ตาภายในคือธรรมจักษุของท่านนั้น สว่างไสวยิ่ง กว่าดวงอาทิตย์ยามเที่ยงวัน เป็นแสงสว่างที่นํามาซึ่งความสุข ความบริสุทธิ์ และความรู้แจ้งในธรรมทั้งหลาย แทงตลอดใน นิพพาน ภพสามโลกันตร์ อีกทั้งในพรรษานั้น ท่านยังได้ สั่งสอนลูกศิษย์และพุทธบริษัทให้ได้บรรลุธรรมกันมากมาย เราจะเห็นว่า ในสมัยก่อน ช่วงเข้าพรรษา พระภิกษุจะ ปรารภความเพียรกันอย่างจริงจัง มีกติกาเพื่อให้การปฏิบัติ- ธรรมก้าวหน้า จนกระทั่งหลุดพ้นจากกิเลสอาสวะ ส่วนญาติโยม