ขันติและเมตตาในนิทานไทย : หน้า 320/580

ธรระพี ประช ขันติ และเมตตา พาสู่ดุสิต บุรี ๓๑๙ พระราชาเห็นพระนางแสดงความรักต่อพระกุมารมาก ถึงเพียงนั้น ก็ยิ่งอิจฉา และโกรธเคืองยิ่งขึ้น จึงตรัสว่า “ท่าน อย่าชักช้า จงตัดมือตัดเท้าทั้งสองเสีย” เพชฌฆาตก็สับมือตัด เท้าทั้งสองของพระกุมารด้วยขวานอันคมกริบ ธรรมบาลกุมาร แม้จะถูกตัดมือตัดเท้าก็ไม่ร้องไห้ ทรงอดกลั้นต่อทุกขเวทนา ด้วยขันติธรรมและเมตตาธรรม ส่วนพระนางจันทาเทวีได้ รวบรวมเอามือ และเท้าที่ขาดใส่ไว้ในพกมีโลหิตไหลอาบพระองค์ ทรงปริเวทนาปริ่มว่าจะขาดใจ นายเพชฌฆาตทูลถามว่า “ข้าแต่สมมติเทพ ข้าพระองค์ กระทำตามพระบัญชาแล้ว กิจของข้าพระองค์เสร็จแล้วหรือ” พระราชาตรัสว่า “ยังไม่เสร็จ เจ้าจงตัดศีรษะธรรมบาลกุมาร เดี๋ยวนี้" พระนางจันทาเทวีได้กล่าวอ้อนวอนด้วยความรักบุตรว่า “หม่อมฉันผู้เดียวที่ตัดความเจริญ ทำความผิดต่อพระองค์ ขอ พระองค์ได้ทรงโปรดปล่อยธรรมบาลกุมารนี้เสีย แล้วให้ตัด ศีรษะของหม่อมฉันแทนเถิด” พระราชาไม่ทรงรับฟังคำทัดทาน ค่าอ้อนวอนของนาง ได้รับสั่งให้ตัดศีรษะของธรรมบาลกุมาร แล้วให้ทำอสิมาลกะ คือ การโยนร่างของพระกุมารขึ้นไปในอากาศ แล้วเอาปลายดาบรับร่าง จากนั้นก็ฟันร่างของพระกุมารให้เป็น ชิ้นเล็กชิ้นน้อย โปรยลงบนท้องพระโรง พระนางจันทาเทวีทรงร้องไห้คร่ำครวญ ด้วยความ