คติธรรมจากการอดทนและการไม่โต้ตอบ : หน้า 292/580

ธรระพี ประช ผู้มีขันติธรรมเป็นเลิศ ๒๕๑ ถูกเทวดาจับมัดไว้ด้วยเชือกวิเศษแล้วช่วยกันนำขึ้นมาบนสวรรค์ ท้าวเวปจิตติโกรธแค้นมากที่ถูกมัด แม้พระอินทร์จะเสด็จมา สนทนา ด้วยถ้อยคำที่ไพเราะเพียงไรก็ไม่ยอมรับฟัง ได้ใช้วาจา หยาบคายตัดพ้อต่อว่าพระอินทร์ แต่พระอินทร์ก็ไม่แสดง อาการโกรธตอบ หรือแม้กิริยาที่แสดงถึงความไม่พึงพอใจก็ไม่มี มาตลีเทพบุตรเกิดความสงสัยขึ้นมาว่า เอ.. ทำไมหนอ พระอินทร์ถึงมีกายวาจาที่สงบไม่โต้ตอบไม่ทําร้ายและก็ไม่ว่าร้าย พระหฤทัยของพระองค์จะเป็นอย่างไรหนอ จึงได้ทูลถามท้าว สักกะจอมเทพว่า “ข้าแต่ท้าวสักกะ พระองค์ได้ทรงสดับถ้อยคำ อันหยาบคายของท้าวเวปจิตติจอมอสูร ยังทรงอดทนต่อ ถ้อยคําเช่นนั้นได้ เนื่องเพราะว่ามีความกลัว เพราะไม่มีกำลัง จะสู้กับจอมอสูรหรือ พระเจ้าข้า” ท้าวสักกะตรัสตอบว่า “เราอดทนต่อถ้อยคำอัน หยาบคายของท้าวเวปจิตติได้ เพราะความหวาดกลัวหรือ เพราะไม่มีกำลังจะต่อสู้ก็หาไม่ วิญญูชนผู้เช่นเรา ไฉนจะพึง โต้ตอบกับคนพาลเล่า” มาตลีเทพบุตรทูลต่อว่า “คนพาลไม่มี ผู้ก่าราบ เหมือนพยัคฆ์ร้าย มันก็ยิ่งกำเริบหนักขึ้นไปทุกวัน ไม่มี ทางจะทําให้เชื่องได้ด้วยวิธีการทั่วๆ ไป เพราะฉะนั้น ธีรชนพึง กำราบคนพาลด้วยอาชญาอย่างรุนแรงสิ พระเจ้าข้า”