ธรรมะเพื่อประชชนะ โทสะ ด้วย อโทสะ : หน้า 258/580

ธรรมะเพื่อประช ชนะ โทสะ ด้วย อโทสะ ๒๕๗ สมควรหรือไม่ ท่านนั่นแหละควรหลีกทางไป ไม่เช่นนั้นวันนี้ เราต้องมารบกัน แล้วหนทางจะเป็นของผู้ชนะ” ธรรมเทพบุตรจึงกล่าวว่า “เราเป็นฝ่ายธรรมะ เป็นผู้ ลือชาปรากฏไปทั่วสารทิศ มียศยิ่งใหญ่ประมาณมิได้ ประกอบ ไปด้วยคุณธรรมความดี เราเป็นผู้สร้างสันติสุขให้แก่เทวดาและ มนุษย์ทั้งหลาย เหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลายต่างพากันสรรเสริญ ขอท่านจงให้หนทางแก่เราเถิด อย่าพอใจในการรบเลย” ธรรมเทพบุตรได้กล่าวกับอธรรมเทพบุตร ด้วยถ้อยคำ อันไพเราะนุ่มนวล ดุจท้าวมหาพรหม เป็นภาษิตที่ประกอบด้วย ประโยชน์เกื้อกูล แต่ถ้อยคำอันประเสริฐนั้น หาได้ซึมซาบ เข้าไปในใจของอธรรมเทพบุตรไม่ เสมือนราดน้ำลงไปบนแผ่นหิน ที่มิอาจจะซึมเข้าไปได้ เพราะวาจาสุภาษิตย่อมไม่เป็นมงคลแก่ คนพาลผู้เป็นมิจฉาทิฏฐิ เมื่อธรรมเทพบุตร เห็นอธรรมเทพบุตรไม่ให้หนทางแน่ แล้ว จึงกล่าวว่า “ถ้าหากท่านเป็นผู้กระหายในสงคราม ชอบใจ ในการล้างผลาญ แม้ผู้หลักผู้ใหญ่และครูของท่านที่จะคอย ตักเตือนท่านก็ไม่มี เราธรรมเทพบุตรก็จะขอยอมเป็นผู้ให้ หนทางแก่ท่านเอง เราจะไม่ขุ่นมัว แต่จะทําใจให้เปี่ยมไปด้วย ความรักและปรารถนาดี ต่ออาการอันไม่เป็นที่รักของท่าน และ