ปฐมสมันตปสาธกาเปล ภาค ๑ : หน้า 7/217

ประโยค-ปฐมสมันตปสาธกาเปล ภาค ๑ หน้า 7 คือไม่ฟังชานไป ย่อมตั้งอยู่โดยความวางเฉย หรือโดยความเป็นของ ปฏิกูล คู่คอภิกษุทั้งหลาย ! เปรียบเหมือนปีกไก่ หรือท่อนเอ็น ที่บุคคลใส่เข้าไปในปไ ผึ่งงง หดเข้า วันนเข้า คือไม่ผอออก แม้แตใด คู่คอภิกษุทั้งหลาย ! เมือก่อนภิกษุจิตอบรมด้วยอาสาสังกจา เนือง ๆ จิต ย่อมงอม หดเข้า หวนกลับจากความเข้าไประติดด้วยมคุณ- ธรรม คือไม่ฟังชานไป ฉันนั้นเหมือนกันแล." ข้อว่า อิฏฐมหะ ภิญฺญา อุตฺตมนํ ปฏิสฺสลิโต คาถาว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! เราปราณาเขาจะหลีกออก คือหลีกเร้นอยู่โคดเดียว ลำพังผู้เดียว ตลอดกึ่งเดือนหนึ่ง. ข้อว่า นมฤิ เกนจิ อุปสงกิตฺวา อณฺณุตฺรา เอกน ปิฏฺฐปทํมีหารเกน มีความว่า ภิกษุรูปใด ไม่ทำปูชิวา (วาเน เนื่องด้วยปัจจัย) ด้วยตน นำบันเทบทฺทีเขาดกแต่งเพื่อประโยชน์แก่ เราในระคุลิมศริทธา น้อมเข้ามาแก่เรา ยกเว้นภิกษุผู้นิบตบท เข้าไปให้นันรูปเดียว ใคร ๆ คนอื่นจะเป็นภิกษุหรือฤกษ์สติตาม อย่า เข้าไปหาเรา. [ พระผู้มีพระภาคไม่ทรงห้ามภิกษุมากัน เพราะทรงเห็นกรรมเก่า ] ถามว่า "ก็เพราะเหตุไร พระผู้มีภาคจึงตรัสอย่างนี้ ?" " แก่ว่า "ได้นิว่า ในครั้งก่อนคาบรรพ นายพรานเนื้อประมาณ ๕๐๐ คนเอาก่อนไม้และขาเครื่องจับสัตว์เป็นอันมาก ล้อมไปด้วยกัน หัวเรือนริ่ง รวมเป็นพวกเดียวกันนั้นแล สำเร็จการเลี้ยงชีวิตด้วย กรรม คือการฆ่าเนื้อและบาก จนตลอดชีวิต แล้วเกิดในนรก. พราน