ปฐมสัปดาห์คำสากลภาค ๑ - หน้าที่ 158 : หน้า 159/217

ประโยค - ปฐมสัปดาห์คําสากลภาค ๑ - หน้าที่ 158 นั่นเทียว. ข้อว่า เต๋า คีรี สุขคุณาชาติ มีความว่า ให้ครุภัณฑ์ ครูบริหาร มีอารมณ์เป็นต้นนั้นๆ สงเคราะห์ คืออนุเคราะห์พวกฉะนี้ บอกว่า อุปาเปติ มีความว่า ทำให้พวกฉะลับสับสนถึง คือ ให้เป็นผู้คตใจ ได้แก้ไขมีความรักใคร อย่างนี้ว่า " ดีจริง! พระ ผู้เป็นเจ้าของเรา " ภูกูผู้ลักษณ์บริหาร ที่ไม่ควรจำหน่าย และ ไม่ควรแจกโดยความเป็นอย่างนั้น สงเคราะห์พูดนี้ จัดเป็นมหาโจร พวกที่ ๔ . ก็เลย ภูกูนี้ เมื่อจำหน่ายครุภัณฑ์นี้ เพื่อสงเคราะห์ สกุล ย่อมต้องลูกสกุลทุกๆ ด้วย ย่อมเป็นผู้ครวญภูมิพยานียรรม ด้วย, เมื่อจำหน่ายด้วยความเป็นผู้มีความเป็นใหญ่เหนือภิกษุสูง ย่อม ต้องลูกล้อง่าย, เมื่อจำหน่ายด้วยใจดี พึงให้ตราขังของ ปรับอาบัติ และ. ข้อว่า อย่า อูคุโ มหาโจร มีความว่า ภิกษุที่ลักล้อโลภธรรม ซึ่งสุขมะเอียดนัก เป็นไปล่วงการถือเอาด้วยอำนิรีย์ ๔ นี้ จัดเป็น โจรใหญ่มที่สุดของมหาโจรเหล่านี้, ขั้นชื่อว่าโจรผู้นี้ ย่อมไม่มี. ถามว่า " ก็โลภธรรม บุคคลอลวง คือลักล้อเอา เหมือน ทรัพย์มีเงินและทองเป็นต้นหรือ ? " แก้ว่า " ไม่อาจา. ด้วยเหตุนี้นั่นแล พระผู้พระภาคเจ้า จึงตรัสว่า " ภูกูได กล่าวอวดอุตริมานุสรร หม ที่ไม่มียุ ไม่เป็นจริง." แท้จริง ภูกูนี้ ย่อมกล่าวอวดอุตริมานุสรร หมที่ไม่มีอยู่ในตนอย่างเดียวว่า " ธรรมนี้ของเรา มีอยู่," แต่ไม่อาจให้อุตริมานุสรร หมเคลื่อนไปจากที่ได้ หรือไม่อาจทำให้มีอยู่ในตนได้.