ความสำคัญของการตั้งสติในพระพุทธศาสนา : หน้า 125/217

ประโยค 3 - ปฐมสันต์ปัสสบกาแปลภาค ๑ - หน้าที่ 124 สถานที่มีวิหารเป็นต้น ควรตั้งสติให้ไปในพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ และในกาย ทำความไม่ประมาทในมนสิการ. และแม้เมื่อภิญญาพรรณาความตายแล้ว ภิกษุไม่ทำความพยายามอะไรๆ เพราะการพรรณนานั้น มรณภาพไปตามธรรมชาติตามอายุ และตามความสัตย์ต่อ (แห่งอายุ), ภิกษุผู้อาศัยธรรมไม่ควรปราบบัติ เพราะความตายของภิกษุนั้นเป็นปัจจัย จะนี้แล. [เรื่องภิญญานั่งกับเด็กตาย] ในคำว่า "น จ ภูมิวย อุปฏิวัติสุขาว" เป็นดังนี้ ( ซึ่งมีอยู่ ) ในเรื่องที่ 2 มีฉันฉันดังนี้ :- ถามว่า " อาสนะ เช่นไรต้องพิจารณา เช่นไรไม่ต้องพิจารณา?" แก้ว่า " อาสนะล้วน ๆ ไม่มีเครื่องปลาดข้างบน และอาสนะที่เมาะปลดต่อหน้าภิกษุผู้อื่นอยู่ ไม่ต้องพิจารณา, ควรนิ่งได้. แม้นอาสนะที่ชาวบ้านเขาเอามือปรง ๆ เองแล้ววางวางร่างนั่งอยู่ก่อนแล้ว, ภายหลังจึงเขยื้อนขึ้นไปข้างบนหรือถอดร่างลงข้างล่าง, ไม่มีวิธีจะต้องพิจารณา. แม้นอาสนะที่เขาเย็บผ้ามง ๆ คุมไว้ให้มองเห็นพื้น (อาสนะ) ได้ ไม่มีวิธีที่จะต้องพิจารณา. ส่วนอาสนะใดซึ่งเป็นของที่เขาเอาผ้าปาวารและผ้าโกเชาว์เป็นต้น ปลูกไว้ก่อนที่เดียว, ภิกษุควรเอามืออลบคำกำหนดอาสนะนั้นเสียก่อนจึงนั่ง, แต่ในมาห- ปัญจรี ท่านกล่าวไว้ว่า ในอาสนะใด แม้ที่เขาเอาผ้าสุ่งที่นาปลูกไว้รอยย่นย่อมไม่ปรากฏ, อาสนะนั้น ไม่ต้องพิจารณา."