ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค (ตอน) - ปฐมมนต์ปาฏิหาริย์ ภาค ๓ - หน้าที่ 14
ภิญทุ่งหลาย ซึ่งเป็นมิจฉาทิศ คือผู้มีอุดมธรรม มีธรรมอันประเสริฐ เพราะความเป็นมิจฉาทิศนั้นแปล จากชีวิต."
[ เทวาช่วยปลอบโยนมิติคติภิกขาให้มิกติคติไป ]
ลองบว่าว อญฺญตรา มาตภิกขา มีความว่า ภูมเทวาตาดหนึ่งไม่ปรากฏชื่อ เป็นมิจฉาทิศ เป็นฝึกฝนแห่งมรรค ประพฤติดามมาร คิดว่า "มิคัลทิกะนี้ จักไม่กล้าล่อล่วงของมรรค คือวิสัยของมรรคไป
ได้ ด้วยอาณายอย่างนี้" ดังนี้ล้วงประดับด้วยเครื่องอารักษ์ทั้งปวง
เมื่อจะแสดงอานุภาพของตน จึงเดินมาบนิน้ำ อันไม่แตกแยก จุดเดินไปมาบนภูมิฉะนั่น ได้กล่าวคำนัน กะมิคัลทิกะสะสมคุณ
ศัพท์ว่า สาสต สาสต เป็นนิบาต ลงในอรรถ คือความร่ำรวย
เพราะเหตุนี้ ในพระบาลี นี้กล่าวว่า ๒ ครั้ง อย่างนี้สเล.
ลองบว่าว อดิญฺญตา คาตรี ความว่า ท่านช่วยส่งพวกคนที่ยังข้ามไม่ผ่าน ให้ข้ามผ่าน คือช่วยเปลือง ให้ผ่านจากสาระ ด้วยการปลดเสียจากชีวิตนี้ ได้ยินว่า เทวาคุเป็นพาทาญาตุมปัญญาณนั้น มีอักษรดังนี้ว่า "บุคลังกหลาย ผู้ยังไม่ตาย ชื่อยังไม่ฟื้นจากสาระ, ผู้ที่ตายแล้ววิ่งพันธ์." เพราะเหตุนี้น เทวาผู้มีสิทธิ์ร้อนนั่น ก็เป็นเหมือนชนชาวป่า ผู้จะปล่อยตนจากสาระนั้น ได้ประกอบแม้มิคัลทิกะนั่นไว้ในการให้ช่วยปลดเสียจากชีวิตนั้น จึงกล่าวอย่างนั้น.
[ มิคัลทิกะจะผ่านกุฏฏไปวันละ ๒ รูป ถึง ๕๐ รูป ]
ครั้นนั้นแล มิคัลทิกะสะมฤกษ์ ถึงแม้เป็นผู้มีความเดือดร้อนเกิดขึ้นกล่าแข็งเพียงนั้นก็ตาม ครั้งนี้อานุภาพของเทวานั้น ก็ถึง
๑. มิคัลกุ มิคลิกฺโจ คนชาวป่า, คนป่า, ผู้พูดอย่างเสียงสัตว์ร echo, เป็นคนได้รับการศึกษาเลย.