ประโยค - ปฐมมังสาปทักษ์กาแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 111 : หน้า 112/217

ประโยค - ปฐมมังสาปทักษ์กาแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 111 เผาคั่งเบ่งนั้น ทำให้เป็นคุรุไฟแล้วทิ้งเสียด, แมเมื่อสัตว์ทั้งหลาย ได้การ ประหารด้วยคุรุไฟนั้นตายไป ยอมไม่ฟื้น. แต่เผาหรือทำให้เสียดายไป โดยประการทั้งปวง ยอมฟื้น. เธอจากแม้สอกเบ่งที่น้องลำขั๋งเสร็จ แล้วไว้ในที่ดินรับมา ยอมฟื้น. เธอได้เชื่อมาแล้ว คลี่เผือกที่เขา ฟื้นไว้ออกเสียเอง (หรือ) ทำเชือกที่ตนได้ปามาแล้วฟื้นไว ให้เป็น ชิ้นน้อยและชิ้นใหญ่ ยอมฟื้น. แต่แมเมื่อเธอเก็บรักษาเชือกที่ตนเองนำ ปอนจากป่าฟื้นไว้ ยอมไม่ฟื้น. แต่เผาหรือทำให้เสียดายไปโดยประการ ทั้งปวง ย่อมฟื้น. [ว่าด้วยการใช้ฟูกลับคลัดตัวเองของกิญจู] กิญจูเมื่อจั๋งแจงฟูกลับ วงตีย์ฟูกลับในวันเท่าทั้ง ๕ ยก หันขึ้น เป็นทุกกุกุก ๆ ประโยค. เมื่อทำการตระเตรียมอย่างแล้ว พอฟูกลับพันไปทางมือ พิงพระบ่าวเป็นปาธิเป็นดัง ตามสมควร แก้ประโยคที่ทางจงและไม่อาจจะจง ด้วยอำนาแห่งพวกสัตว์ที่พึงถูก ทับแน่นอน. แม้เมื่อกิญจูอาหมานายฟูกลับ ด้วยมูลค่า หรือให้เปล่าก็ตาม ข้อผูกพันทางธรรม ย่อมมีฤทธิกับผู้เป็นคนเดียว. ถ้ากิญจูได้ฟูกลับไป ยกฟูกลับที่ตึกขึ้นไว้ หรือกั้นแม้ช่องอื่นขึ้น ทำให้ลำบ่ หนกว่า หรือเห็นพวกสัตว์เดินไปข้าง ๆ ทำรั้กันไว้ตอนสัตว์เข้าไป ที่ฟูกลับ; เธอทั้ง ๒ รูป ย่อมไม่ฟื้น. ถ้ามือเกิดความเดือดร้อนขึ้น เธอจงทำฟูกลับให้ตกแล้ว ไปเสียด, กิญจูอับเห็นฟูกลับที่ตึก แล้วนั้น ก็ต้องกลิ้งอีก, กิญจูผู้เป็นตนเอง ไม่ฟื้น. วิญญูวก้อนหน้า ไวในที่ตนรับมา และงาบฟูกลับไว้ในที่ตนรับมา หรือเผาเสีย