การบูชาผู้มีคุณธรรม : หน้า 155/217

ประโยค - ปฐมมันทอภาคสภาปสาทกาสภา ภาค ๑ หน้า 154 เกิดขึ้นแก่ผู้อื่นภายนอก อย่างนี้ว่า "เมื่อไรหนอ ? เราจึงจัดเป็นผู้สนิกับร้อยหนึ่งหรือพันหนึ่งแวดล้อมแล้ว เที่ยวอารีไปณาคมินคมและราชธานี อันคุโสสัยและบรรพิตักการะ เคารพ นั่นคือ บุษยา ย่าเกรง ได้จีวร บนิทนาปทา เสนานะ และคลานป้องใจกับบรรษะ".. บรรดาบทเหล่านี้ กล่าวว่า สุกโณ ได้แก้ ผู้ประสบสภากระ ระกล่าวว่า ครุโณ ได้แก้ ผู้ได้รับความเคารพ. บอกว่า มาติโต ได้แก้ ผู้ฉันเจริญด้วยน้ำใจ. บอกว่า บุษิต ได้แก้ ผู้อนาบูชาแล้ว ด้วยการบูชา คือยาม เฉพาะซึ่งปัจจัยทั้ง ๔. บอกว่า อปิจิต ได้แก้ ผู้ถึงความยากโกรธ. บรรดาคูคลเหลา่นั้น ชนทั้งหลายสักกระปั๊ว ๔ คือ ทำปัจจัย ๔ ที่ตัดแต่งไว้ล่วงดีให้ประณีต ๆ แล้วจึงถวายแก่ท่านผู้ใด, ท่านผู้นั้น ชื่อว่า อันเขาบูชาแล้ว. ชนทั้งหลายให้ความเคารพเข้าไปตั้งอยู่เฉพาะในท่านผู้ใด แล้วจึงถวาย, ท่านผู้นั้น ชื่อนว่าอันเขาบูชาแล้ว. ชนทั้งหลาย ยอมทำกิจมีศักการะเป็นดั่งนั้น แม้ทั้งหมด แก่ท่านผู้ใด, ท่านผู้นั้น ชื่อว่า อันเขาบูชาแล้ว. ชนทั้งหลายยอมทำความมนโบนอย่างยิ่ง ด้วยอำนาจแห่งจิต มีภารกิริยาไว้ ลุกรับและประนมมือไว้เป็นต้น แก่ท่านผู้ใด, ท่านผู้นั้น ชื่อว่าอันเขาบูชาแล้ว. ก็ความปราถนาอย่างนี้ ย่อมมีแก่กิฏผู้ถวายเรามีรามนี้ ผู้ปราถนาอยู่ในโลกามิส แม้ทั้งหมดนี้. อ.ว. มหา. ๑/๑๕๔.๒๖๐.