ประโยค - ปฐมมันต์อาสากาสี ภาค ๑ - หน้าที่ 118 : หน้า 119/217

ประโยค - ปฐมมันต์อาสากาสี ภาค ๑ - หน้าที่ 118 ถึงบรรดาอูชัยซึ่งเป็นที่ชอบใจสำหรับนั่น ว่าโดยเฉพาะ รูปูรูปะ ย่อมเป็นที่ชอบใจของหล่ำสตรี และรูปูรูปะ ย่อมเป็นที่ชอบใจของหล่ำรูปะ ภิญฺคุตแต่งรูปนั้นแล้วก็ນำเข้าไป นั่นท่าเพียงให้เขาห็นเท่านั้น แต่ไม่ ยอมให้แม้เพื่อจะคุณ ฯ. คนอนิย่อมชุมผอมตาย เพราะไม่ได้ (รูปนั่น), ภิญฺคูเป็นปราชญ์. ถ้เขาตกใจตาย ย่อมผิดสังเกต แต่ ถ้าภิญฺคูไม่พิจารณาเลยว่า "เขาจักตกใจตาย หรือฅชุมผอมตาม เพราะ ไม่ได้" นำเข้าไปด้วยคิดอย่างเดียวว่า "เขาห็นแล้ว ตัดตาย" ดังนี้, เมื่เขาตกใจตาย หรือฅชุมผอมตาย เป็นปราชญ์เหมือนกัน. แม้จิ ทั้งหลายก็มีนําเสียงเข้าไปเป็นต้น ก็พึงตราบโดยอาญานี้นั่นแล. จริงอยู่ ในเสียงเป็นดังนั้น ( มีความแปลกกัน) อย่างเดียว คือ (อารมณ์ภายนอก ) มีเสียงของมนุษย์เป็นต้น พึงทราบว่า เป็นเหตุ ให้เกิดความสะดุ้ง เป็นสิ่งที่ไม่ชอบใจ, เสียงสตรีและเสียงของนักฟ้อน ที่ไพรเป็นดังนั้น พึงทราบว่า ทำความซึมจิตให้ เป็นเสียงที่ชอบใจ, กลิ่นแห่งรากไม้เป็นดังนั้น ของต้นไม้มีพิษ ในพืชผักผลไม้และกลิ่นแห่ง ซากผะ พึงทราบว่า เป็นกลิ่นที่ไม่ชอบใจ, กลิ่นอันเกิดแต่ราไม คุยตามและก้ำเก่านเป็นดังนั้น พึงทราบว่า เป็นกลิ่นที่ชอบใจ รสร้อนเกิด แต่ราไ       ที่เป็นปฏิกูลเป็นดังนั้น พึงทราบว่า เป็นรสที่ไม่ชอบใจ, รสร้อนเกิด แต่ราไ       ที่ไม่ฝุฏิกูลเป็นดังนั้น พึงทราบว่า เป็นรสที่ไม่ชอบใจ, ความสัมผัส ยาพิษ และสัมผัสหมายมู่ใหญ่เป็นดังนั้น พึงทราบว่า เป็นโภชะพะที่ไม่ ชอบใจ, ความสัมพันธ์ที่อยู่ในเมืองจีน ขบปีงสันและนุ่นลาสีเป็นดังนั้น พึงทราบว่า เป็นโภชูพะที่ชอบใจ.