การพิจารณาลมหายใจในกรรมฐาน : หน้า 55/217

ประโยค(ข้อ) - ปฐมสัมผัสสภากาเปล วา ค - หน้า 54 กรรมฐานอ่อนปราถณา เป็นของใหม่ ๆ เรื่อยไป ; เพราะเหตุนี้ ควรนั่งอยู่ ตามเดิมนั่นแหละ นำกรรมฐานมาจากที่ถูกต้องตามปกติ [ อบายเป็นเหตุอุบายานาปับัณฑสติกรรมฐานมา ] ในอธิกว่าด้วยอานาปานสติกรรมฐานนั้น มีอายเป็นเครื่อง นำมาดังนี้ :- จริงอยู่ ภิกษุนั้นรู้ว่า กรรมฐานไม่ปรากฏ ควรพิจารณาสำเหนียก อย่างนี้ว่า " ลมหายใจเข้าและหายใจออกนี้ มีอยู่ในที่ไหน ไม่มีในที่ไหน ? ของใครม ? ของใครไม ? " ภายหลัง เมื่อภิกษุมั่น พิจารณาดูอย่างนี้ ก็รู้ได้ว่า " ลมหายใจเข้าและหายใจออกนี้ ( ของทารกผู้อยู่ ) ภายในท้องของมารดา ไม่มี, พวกชู้คนก็ไม่มี พวกสัณฐีสัตว์ คูตายแล้ว ผู้ขาดอุตตานาท่านผู้พร้อมเพรียงด้วยอุปภาพและอุปภาพ ท่านผู้เข้าระโร ก็ไม่มี เหมือนกัน " แล้วพึงตักเตือนตนด้วยตนเองว่า " ฉันะบ้นติ ! ตัวเธอไม่ใช่ผู้อยู่ในท้องมารดา ไม่ใช่ผู้ดำเนินา ไม่ใช่เป็นสัญญาสตว์ ไม่ใช่คนตาย ไม่ใช่ผู้ขาดอุตตานา ไม่ใช่ผู้พร้อมเพรียง ด้วยอุปภาพ และอุปภาพ ไม่ใช่ผู้เข้ารโร ก็ไม่ใช่หรือ ? ตัวเองยังมีลมหายใจเข้าและหายใจออกอยู่แท้ ๆ แต่ตัวเธอไม่สามารถกำหนดได้ เพราะยังมีปัญญาอ่อน. " ภายหลัง เธอนั้น ควรตั้งจิตไว้ด้วยอำนาจที่สมควรโดยปกติ นั่นเอง ในมโนสิกาเป็นไป จริงอยู่ ลมหายใจเข้าและหายใจออกนี้ กระทบโครงมูกของผู้มีอุปากว่านผ่านไป, กระทบริมฝีปากข้างบนของผู้