การบอกลาสิกและวรรณกรรมทางพุทธศาสนา : หน้า 188/217

ประโยค - ปฐมมันปาสกากแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 187 กล่าวว่าด้วยผู้มีความประสงค์จะกล่าว เนื้อความแห่งบทธว่า "ดีทุกกรณี" เป็นอาทิ และประเภท แห่งวรรยาลทั้งปวง แม้ในวันฤดูวาร พึงทราบตามนี้ที่กล่าวแล้ว ในสุขกิจวารนี้แล้ว ก็ติดฤดูวารนี้พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้เพื่อกัน โอกาสของบาปบุคคลทั้งหลายอย่างเดียว ผู้แสวงหาช่องอย่างนี้ว่า ค่านี้ ใดเล่า เราประสงค์จะกล่าวคำนอื่น กล่าวผิดเป็นอันอื่นไป เพราะฉะนั้น อบายดังนี้ไม่มีแก่เรา เช่นเดียวกับภิญญาภรณะกล่าวว่า "พุทธ ปฏจฉามิ" เมื่อกล่าวมาใดบหน๋ง บรรดาบาปสำหรับบอกลาศิกเย มีว่า "ชมฺม ปฏจฉามิ" เป็นดัง ย่อมเป็นผู้บอกลาสิกแล้วแท้ เพราะบทกล่าวนั้นยังลงในเขต ฉันใดแล ข้อนี้ก็นั่นเอง ภิกษุผู้อ ละกล่าวมาใบทหนึ่ งบรรดาบทก็ดี บรรดาบทดุติรงบรรดาธรรมมีปฐมณฺฑ เป็นต้น แม้เมื่อกลาวมาใบทหนึ่ งอย่างอื่นจากบทนั้น ย่อมเป็น ปราชิกที่เดียว เพราะบทนั้นยังลงในเขต เห็นกันว่า ผู้นั้น ย่อมรู้ความนั้นในขณะนั้น ก็แล ลักษณะแห่งการรู้ในการ อวดอุตตริมนุษธรรมที่ไม่จริงนี้ พิราบตามนี้ที่กล่าวแล้วในการบอก ลาศิกนั่นแล แต่ความแปลกัน มีดังต่อไปนี้:- การบอกลาสิก ย่อมไม่ถึงความสำเร็จด้วยทัณฑุธะฯ (ไม่สำเร็จได้ด้วยการกระทำหัว แม่มือ ) การอวดอุตตริมนุษธรรมที่ไม่มีจริงนี้ ย่อมหยงลง ( สู่ความ สำเร็จ ) แม้ด้วยเหตุบุรณา จริงอยู่ ภิกษุใดอวดอุตตริมนุษธรรมที่ไม่มี จริงด้วยความเคลื่อนไหวแห่งอวัยวะน้อยใหญ่ มีเหตุภิฏทิการ( แก้วมือ )