ปฐมมันปลาสุกอกแผล ภาค ๑ - หน้าที่ 129 : หน้า 130/217

ประโยค - ปฐมมันปลาสุกอกแผล ภาค ๑ - หน้าที่ 129 ตกไปนี้ ภิกษุไม่ควรยืนตนให้ตกไปอย่างเดียวก็หาไม่ ถึงบุคคลอื่นก็ไม่ควรน่าด้วยความพยายามอย่างใดอย่างหนึ่ง โดยที่สุดแม้ด้วยการอดอาหาร จริงอยู่ แม้กุญใจ อาหาร มีความประสงค์จะตาย เมื่อสั่งและผู้ปฏิบูก็อยู่ ก็ดอาหารเสีย ภิกษุต้องทุกภิกษุเดียว ส่วนภิกษุใดอดอาหารหนักเป็นเครื่องผู้นำอยู่บ่อยๆ ต้องรักษาพยาบาลอยู่บ่อยๆ ภิกษุ ทั้งหลาย ผู้ปฏิบูก็อยู่ ย่อมลำบาก เกลียดชัง คือถืออัดอยู่ ด้วยคิดว่า “เมื่อไหร่หนอ? พวกเราจักพ้นจากภิกษุอาพาธ" ถ้าภิกษุนั้น คิดว่า "อัดภาพนี้" แม้ถูกประคบประคองไว้ก็ไม่ควรอยู่, และภิกษุทั้งหลายก็ลำบาก" แล้วต้อตอาหารเสีย ไม่เสกลดเสีย. ข้อนี้เรื่องต้ออาหารเสียนัน ย่อมควร ส่วนภิกษุใดคิดว่า "โรครีร้ายแรง อายุสังขาร ย่อมไม่ดำรงอยู่" และการบรรลุฅิษยของเรานี้ ย่อมปรากฏ เห็นอยู่ในองค์มือแล้ว" จึงจะต้อตอาหารเสีย, ข้อที่เธอต้ออาหารเสียนัน ย่อมควร ภิกษุย่อมบรรจุคุณวีสมของตนเอง แล้วต้อตอาหารเสีย; ข้อนัน ย่อมไม่ควร. แตะบอกแก่ลัสซิก็ทั้งหลาย ผู้นั้นสภากันควรอยู่. [เรื่องภิกษุพาคิยลิงค์คลานทับคนเสียโคตาย] ในเรื่องคิล. มีวิจินฉะดังนี้:- บาวว่า ทราย แปลว่า ด้วยการเล่น คือด้วยการหัวเราะ, อธิบายว่า "ด้วยการเล่นคอนอง." ที่ชื่อว่า คิล ได้แก่อนหิน. และไม่ใช่แต่หินอย่างเดียว ถึงท่อนไม่หรือก้อนอิฐ