ปฐมมันปาถกามกาแปลภาค ๑ - บทความเกี่ยวกับภิกษุ : หน้า 173/217

ประโยค - ปฐมมันปาถกามกาแปลภาค ๑ - หน้าที่ 172 ก็ดี เกิดขึ้นแก่มิถุนั้น, เธอนับภิกษุหลายพึงกล่าวเตือนว่า "ท่านไม่ใช่เป็นพระอรหันต์" แล้วพึงนำออกเสีย. แต่ถ้ากฤษณะแล้ว เป็นผู้ไม่กล้า เป็นผู้ไม่หวาดเสียย. เป็นผู้ไม่สะอาด ย่อมเน้นนี้เหมือนราษสี ัฐ์ฺ ฉะนั้น, ภูมิฤู่นี อื้อเป็นผู้มีการพยาธิ์ ย่อมควรรับ สักการะ ที่พระราชาและราชบาอำมาตย์เป็นต้น ส่งไปถวายโดยรอบ ฉะนั้นแหละ. บทว่า ปาฏิโมกะ ได้แก่ ภิกษุผู้ประกอบด้วยความเป็นผู้ปรารถนา ลามก ซึ่งพระผู้มีภาคเจ้ารัสไว้ โดยนัยเป็นดังว่า "ภิกษุณูปฏิ รูป ในสถานนี้ เป็นผู้หล่อเลี้ยง ย่อมปรารถนา ว่าหนองรู้ว่าเป็นผู้มี ศีล" ดังนี้. บทว่า อิฏฺฐปฏิโก ได้แก่ ภิกษุเป็นปาราชิก ถูกความปรารถนา ลามกนี้นครอบงำ คือยี่. บทว่า วิสุทธาปฏิโก ได้แก่ ผู้ง คือต้องการ ปรารถนาความ บริสุทธิ์เพื่อฉัน. จริงอยู่ เพราะเหตุที่กฤษณะ ต้องปราถนาแล้ว; ฉนั้น เธอจงตั้งอยู่ในความเป็นภิกษุ เป็นผู้ว่า. เพื่อบรรลุคุณธรรมมาน เป็นดังนั้น. แท้จริง ความเป็นภิกษุของเธอ ย่อมเป็นอันตรายต่อสวรรค์ด้วย เป็นอันตรายต่อมรดกด้วย. สมจริงดังพระคำสัตย์พระผู้พระภาคเจ้า ตรัสไว้ว่า "คุณเครื่องเป็นสมณะ ที่บรรลุคุณค่าสมดี ย่อมอุดรำราเข้าไปใน นรก" แม้พระคำสัตย์นี้อีกก็ตรัสว่า "เพราะว่าคุณธรรมเครื่อง ละเว้นที่อ่อนห่อวย่ง, ยิ่งเลี้ยงสุกง่อน" ดังนี้ ความเป็นภิกษุของเธอ ย่อม ชื่อว่าเป็นของไม่บริสุทธิ์ ฉะนี้แหละ.