การอยู่ในป่าและความสำคัญของภิกษุ : หน้า 194/217

ประโยค - ปฐมมสินุปาสักกาแปล ภาค ๑ หน้า ๑๙๓ อย่างใดอย่างหนึ่งในปาแน่แท้" ดังนี้ ก็ดิว่า " เราเข้าไปสู่ป่าชนไม่ บรรลูกเป็นพระรัหนันต์แล้ว จักไม่ออกมา" ดังนี้ ก็ดิว่า " ซือว่า การอยู่ป่า พระผู้มีพระภาคเจ้ามรรคสรรเสริญ และเมื่อเราพึงอยู่ในป่า เพื่อนพรหมจรริ มากหลาย จักจะทิ้งแดนบ้านแล้วอยู่ป่าเป็นวัตร" ดังนี้ ก็ดิว่า ภิกษุนั้น ควรอยู่ในป่า ในเรื่องที่ ๓ มีวินิจฉัยดังนี้:- เป็นทุกกุฏทุกๆ ประโยค ดัง ต้นแต่กิอรบง่ามนุ่มนวล ด้วยตั้งไว้ว่า " เรากล่าวอธิษฐาน มีภารก้าว ไปเป็นต้น เทียว(binadนบทบาน") จักรทั้งถึงกาบอันเป็นที่สุด, เธอ จะได้รับความยกย่องหรือไม่ก็ตาม เป็นทุกกุฏทั้งนั้น แต่ภิกษูผู้น่าไป บินทบาท ด้วยอธิษฐานที่น่าอ่อนโยน มีภาริบ่ก้าวไปและถอยกลับเป็นต้น เพื่อนำบัญชาวัดและเสวยวัตรให้บริบูรณ์ หรือเพื่อถึงความเป็น ทิฎฐุจงค์ แก่เพื่อนพรหมจรริ ทั้งหลาย เป็นผู้อื่นวิญญบุญทั้งหลาย ไม่พึงคิดเนือ่นแผ่ ในเรื่องที่ ๔ และที่ ๕ เพราะภิกษุมได้กล่าวว่า " เรา" โดยนัยดังกล่าวไว้แล้วในคำนี้ว่า "- ภิกษุใด อยู่วิหารของท่าน" ถึง ไม่เป็นปราชญ์, จริงอยู่ เมื่อภิกุออดอุดมสุธรรมเป็นที่น้อมเข้าา ในตนเท่านั้น ท่านจึงปรับเป็นปราชญ์. คำเป็นต้นว่า " (ภิกุรูปได รูปหนึ่ง) เดินจงกรมด้วยตั้งไว้ว่า ..." ดังนี้ มีนัยดังกล่าวแล้วใน หนหลังนั่นแหละ ในเรื่องละสังโยชน์ มีวินิจฉัยดังนี้:- เมื่ออีกฤกษ์กล่าวว่า " สังโยชน์ ทั้งหลาย เราละได้แล้ว" ก็ดี ว่า " สังโยชน์ทั้ง ๑๐ เราละได้แล้ว" ก็ดี ว่า " สังโยชน์ข้อหนึ่ง เราละได้แล้ว" ก็ดิ การละสังโยชน์นั้นแหละ