การตัดต้นไม้และภิญญาผู้ถูกขัง : หน้า 145/217

ประโยค - ปฐมมินต์ปาสกากานะแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 144 ยกฐิให้กันไป. ภิกษุอนุญ คิดว่า "คราวนี้ ยกนี้มิสามารถ จะทําพิธีได้, เราจักฆ่ามันเสียดาย" ได้ให้การประทาน, และในเรื่อง ของภิญญาผู้ถูกขังร้องแก้ด้วยนี้ พระผู้พระภาคอัครสาว ไม่เป็น อาบัติแก Ihre ผู้มีความบริสุทธิ์จะให้ตาย เพราะเหตุนี้ ด้วยพระ- พุทธดำรัสเพียงเท่านี้นแล ภิกษุจึงไม่ควรให้การประทานแก่ภิญญาผู้ถูก ผีสิง, แต่พึงเอาใบตาลหรือเส้นด้ายพระปรีฑูตผูกไว้ที่มือหรือเท้า, พิงสวกา พระปรีดรทั้งหลาย มีรัตน์สูตรเป็นต้น พิงธรรมกว่าสว่า " ท่านอย่า เบียดเบียนภิญญาผู้ศิล " ดังนี้. เรื่องพรรษนาสาวรณ์เป็นต้น มีเนื้อความชัดเจนแล้ว. ก็ทีกี่จะ พึงกล่าวในเรื่องพรรษนาสาวรณ์เป็นต้นนี้ น้ำเจ้าได้กล่าวไว้แล้วแล. [ เรื่องภิญญุตต้นไม้ ] เรื่องตัดต้นไม้ เช่นเดียวกับเรื่องภูร่างรัณ. แต่มีความแตกต่างกัน ดังต่อไปนี้ :- ภิกษุใด แม้ภูติ้นไม้ล้มทับแล้ว ยังไม่มรณภาพ และ เธอสามารถจะตัดต้นไม้ หรืออุจจะแดนดินแล้วออกไปโดยข้าง ๆ หนึ่งได้, และในมือของเธอก็มีดและอาจอยู่, ภิกษุแม้นนี้ควรสะเลิศเสีย, และ ไม่ควรตัดต้นไม้ หรือไม่ควรขุดดิน. เพราะเหตุไร ? เพราะเหตุว่า ภิกษุเมื่อทำอย่างนั้น ย่อมต้องปฏิจสม ย่อมก็รานเสียซึ่งพุทธอาณา ย่อมไม่ทำให้มีชีวิตเป็นที่สุด; เพราะเหตุนี้ ถึงแม้ชีวิตก็ควรสะเลิศ แต่ไม่ควรสะเลิศ. ครั้งภิกษุคำนวณได้รอบคอบดังกล่าวมาแล้วนี้ ไม่ พึงทำ ( การตัดต้นไม้และขุดดิน ) ด้วยอาการอย่างนี้. การตัดต้นไม้ อ. สุธธี ผิวเกลากไม้, ขวานโยน, จอบ.