การวิเคราะห์ความหมายและความประสงค์ในพระพุทธศาสนา : หน้า 85/217
ปฐมสมันตปาสาทิกา ภาค 3 : หน้า 85/217 บทความนี้วิเคราะห์ถึงความหมายและความจงใจในพระพุทธศาสนาอย่างลึกซึ้ง รวมไปถึงบทบาทของผู้บริจิตสังกัลปะและการพรนานคุณความตาย
1 ครั้ง
สรุปเนื้อหา
บทความนี้มุ่งเน้นการวิเคราะห์เนื้อความเกี่ยวกับความจงใจและความหมายในพระพุทธศาสนา โดยเฉพาะในบริบทของอรรถบทและการถอดความในจิตใจมนุษย์ พบความเชื่อมโยงระหว่างการพรนานคุณความตายและการชักชวนในความตาย โดยมีการวิเคราะห์ลักษณะของแนวคิดที่เกี่ยวข้องกับบุคคลและการกำหนดความหมายให้แก่สิ่งต่าง ๆ ผ่านทางการตีความอรรถบทตัวอย่างต่าง ๆ ซึ่งไม่เพียงแต่สะท้อนคุณค่าในศาสนา ยังเปิดเผยระบบความคิดที่ส่งผลต่อกระบวนการเชื่อมโยงทางจิตใจ พร้อมอธิบายแนวคิดในการใช้คำนิยามหรือหน้าที่ของพุทธธรรมเพื่อสร้างความเข้าใจที่ชัดเจนเกี่ยวกับผู้กิฬาและความหมายที่เงียบซ่อนในทุกประโยค
หัวข้อประเด็น
-การวิเคราะห์ความหมาย
-ความจงใจในพระพุทธศาสนา
-การชักชวนในความตาย
-การรับรู้ความเป็นอยู่ในศาสนา
ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค (คัด) - ปฐมสนับสนับสนักาเนปกก. สภา ๓ - หน้าที่ 84
เพราะเหตุนี้ ผู้กิฬาพึงเห็นเนื้อความอย่างชัด "ชื่อว่าผู้บริจิตสังกัลปะ เพราะอรรถวิเคราะห์ว่า เธอมีความจงใจแปลก คือมีประการต่าง ๆ." จริงอย่างนั้น แม้บทกาญะแห่งว่า "อิตถุลภุโล" นั้น ท่านพระอุบาสเถระ ก็กล่าวว่าอำนาจแห่งความหมาย ความจงใจ และความประสงค์. แต่ในอธิฐานนี้ วิภ คุณทราบว่า "เป็นความประสงค์." สองบทว่า อุจจาวเจติ อากาศิษ มีความว่า ด้วยอุบาสทั้งหลาย ที่ใหญ่และใหญ่โตลำดับ. บรรดาการพรนานคุณความตายและการชักชวนในความตายเหล่านั้น ในการพรนานคุณความตายก่อน อวกฏารตา พิงทราบ ด้วยอำนาจการสรรเสริญคุณแห่งความตาย. ส่วนในการชักชวน อุจจากรตา พิงทราบ ด้วยอำนาจการชักชวนในความตายเพราะเหตุ ทั่งหลาย มีคำมือและปรับเขาเป็นต้น, อวกฏารตา พิงทราบ ด้วยอำนาจการใส่พิมเข้าในเสื้อเข็ม ของบุคคลผู้บริโภคร่วมกัน แล้วชักชวน ในความตายเป็นต้น.
ในคำนี้ "โลฬฬา ว นาระ ว ปเปา ว" นี้ มีวิธีฉัน ดังนี้:- บ่อกีลัก ซึ่งมีดั่งฉันโดยรอบ ชื่อว่า โลฬฬา. ที่ชื่อว่า นรก ได้แก้ชอกใหญ่ที่เกิดเองโดยแท้ ในเมื่อพื้นที่ดินแตกแหวกในที่นั้น ๆ อ้น เป็นที่ชำชองตกไปบ้าง พวกโรงแอบซ่อนอยู่บ้าง ที่ชื่อว่า ปปะตะ ได้แก้ประทศที่ดินแหว่งข้างเดียว ในระหว่างภูเขา หรือในระหว่างบนบก.
สองบทว่า ปุริเม ฑูปทาย ความว่า ทรงเทียบเคียงบุคคลผู้ เสพมณฑลธรรม และผู้ถือเอาสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้ แล้วต้องอภิต
หน้าหนังสือทั้งหมด
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
101
102
103
104
105
106
107
108
109
110
111
112
113
114
115
116
117
118
119
120
121
122
123
124
125
126
127
128
129
130
131
132
133
134
135
136
137
138
139
140
141
142
143
144
145
146
147
148
149
150
151
152
153
154
155
156
157
158
159
160
161
162
163
164
165
166
167
168
169
170
171
172
173
174
175
176
177
178
179
180
181
182
183
184
185
186
187
188
189
190
191
192
193
194
195
196
197
198
199
200
201
202
203
204
205
206
207
208
209
210
211
212
213
214
215
216
217
หนังสือที่เกี่ยวข้อง
Load More