การปรากฏนิมิตและความเชื่อมโยงกับการปฏิบัติธรรม : หน้า 57/217

ปรโยค(๑) - ปฐมนิเทศป่าสาธกานาเถา ๓ - หน้าที่ ๕๖ เปรียบเหมือนชาวนาได้นาแล้วปล่อยพวกโกโร่ก ให้เดินหน้าไปสู่ที่กกิน แล้วพึงนั่งพักผ่อนไม่ คารนั้นพวกโกโร่กเหล่านั้นของเขา ก็เข้าดงไปโดยเร็ว ชาวนา ผู้ลาก ประสงค์จะจับโกโร่กเหล่านั้นมาทีมใกล้ อก จะไม่เดินตามรอเท่าโกโร่กเหล่านั้นเข้า ไปงอดง โดยที่แท้ เขาจะถือเอา เชื่อและประดึกเดินตรงไปยังท่านั่งซึ่งโกโร่กเหล่านั้นลงที่เดียว นั่งหรือ นอนคอยอยู่ เวลาเขาได้เห็นโกโร่กเหล่านั้น ซึ่งเที่ยวไปสนิทวัน แล้ว ลงไปสู่ท่าน้ำดื่มอเรสากินบานแล้ว ขึ้นมาเป็นของ จึงเอาเชือกผูกแล้ว เอาประดึกทีมเทย นำไปเทียบ (ไว้) ทำกางงานอีก ฉันใด ภิกษุ นั้น ก็ฉันนั้นเหมือนกัน ไม่จำต้องแสงหลามหายใจเข้าและหายใจออก นอกจากโอ กาสที่สมต้องโดยปกติ ตั้งแต่ในโอกาสที่สมต้องโดยปกติ ยัง มณีรำให้เป็นไป เพราะว่า เมื่อเผอมลิสการอยู่ movements ต่อกาล ไม่มานเลย ลมหายใจเข้าและหายใจออกนั้น จะปรากฏอยู่พวกโกปรากฏ ที่ท่อลี้ก้นั้น นั้นก็พี่เอาเชือกคือ สิ่งผูกประกอบไว้ใน ที่นั้นนั้นแหละ แล้วแทงด้วยประค๊กรคือปัญญา ตามประกอบกรรมฐานอีก. เมื่อเธอมั่นประกอบอยู่อย่างนั้น ต่อกาลไม่มานเลย นิมิตจะปรากฏ. อาจารย์บางพวกกล่าวไว้ว่า “ถีบมิ下้น ยอมไม่เป็นเช่นเดียว กิน พระโคอาวุธทุกรูป. อันนี้แล นิมิตนี้ ยงม ปรากฏแก่พระโคอาวุธทุกปูน จุดปูน่บ จุดปู่ฝาย และจุดสายลม ให้เกิดสุขสัมผัส. ส่วนวินิจฉัยในอรรถกถา มีดังต่อไปนี้: จริงอยู่ นิมิตนี้ ย่อม ปรากฏแก่พระโคอาวุธบงรูป จุดดวงดาว จุดพวนแก้วมณี และจุด พวงแก้วมุกดา บางรูปปรากฏเป็นของมีสัมผัสหยาบ จุดเมล็ดฝ้าย