ปฐมมัณฑปสถากาแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 137 : หน้า 138/217

ประโยค - ปฐมมัณฑปสถากาแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 137 ปิฎกเป็นต้น ] ภิกษุพึงสวดพระสูตรทั้งหลาย มีอุปาฏิวัตถุสูตรเป็นต้น แม่เมื่อพวกชาวบ้านส่งคนไปนิ่งว่า " ขออภิธรรมหหลายของมาให้สกาขา- บท แสดงธรรมแก่นักไห้สด " หรือว่า " มงฺฉนให้สิกขาบท แสดง ธรรมที่พระราชวังหลวง หรือที่เรือนของอามาตย์เด็ก " ดังนี้ ภิกษุควร ไปให้สิกขาบท ควรกล่าวธรรม พวกชาวบ้านนิ่งว่า " อภิฺกษุ ทั้งหลายของมาเพื่อเป็นวิริยา (เพื่อน) ของคนตาย " ไม่ควรไป ภิฎฺฐจะไปด้วยมงฺฉธรรมเป็นหลักว่า " เราจักกลับได้รมสติโ เพราะ เห็นกระดูกในป่าช้า และเพราะเห็นลูก " ดังนี้ ควรอยู่ ภิกษุควร ปฏิบัติในปริติ ดังพรรณนามาในตอนนี้ [ ว่าด้วยเรื่องอนัฏภูมิณฺฑนบาต ] ส่วนในนิทานบท ม วิจฉัยดังนี้:- ถามว่า " อนัฏภูมิณฺฑนบาต ควรให้แก่ใคร ไม่ควรให้แก่ใคร ?" แก้วว่า " ควรให้แก่ฆราวาสและบิดา ก่อน ก็ดีกว่า บินฑบาตนั้น จะเป็นของมีราคาตั้งหาปะ จะไม่จัด ว่าเป็นการศรัทธาไทยให้ตนไป ควรให้แก่มักเหล่านี้ คือ พวกคน บำรุงมณฑิรา ต่างวังวริก คนในทุปลาส น บรรดาคนเหล่านั้น สำหรับคนบัณฑุลบาล จะใส่นภาชนะให้ คิววร. วันนบัณฑูลบาล นั่นเสีย จะใส่นภาชนะให้แก่ลูกศรเหล่าอื่นมันเป็นมารดาบิดา ก็ไม่ ควร เพราะว่าเครื่องบริโภคของบรรพชิตตั้งอยู่ในฐานะเป็นเจดีย์ของพวก คณสักก์ อีกอย่างหนึ่ง ชื่อว่าอนัฏภูมิณฺฑนาบาตนี้ พึงให้แก่โจรลักชื่อ บ้าง ทั้งแก่ธีรชนบ้าง ผู้มาถึงบ้าง เพราะเหตุไฉร? เพราะเหตุว่า ชนเหล่านั้นแม้เมื่อไม่ให้ ก็โรรว่า " ไม่ให้ " แม้เมื่อจับต้องให้ ก็