ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - ปฐมสมุนไพรสภากาแล็ก ๓ - หน้า 12
บทว่า สมณฤกษ์ตะโก ได้แก่ ผู้ทรงเพศสมณะ ได้ยิ่งว่า
มิคัลฤกษ์นั้น โกนศีรษะไว้เพียงจุก นุ่งผ้าสาวะผืนหนึ่ง อีกผืน
หนึ่ง พาใสวมไหว้ เข้ าอัฏฐิหารนั้นและ เป็นอยูโดยความเป็นคน
กินเดน กิกรรมทั้งหลายเข้าไปมิคัลฤกษ์ ผู้ทรงเพศสมณะแม้นนั้น
แล้วกล่าวอย่างนั้น
ศัพท์ว่า สาธุ เป็นนิบาต ลงในอรรถว่าขอร้อง บทว่า โน
เป็นกุฎิวิติด พูดว่านะ มีคำอธิบายว่า " พ่อคุณ ! คือ เธอง
ช่วยปลดชีวิตพวกฉันที." ก็บริรคฤกษ์เหล่านี้ นิกคะสุเป็นอธิไม่
กระทำาปดิบัติถวายคนอื่น ทั้งไม่อนุญาตด้วย ส่วน
กิริยุมุทำเป็นปฏิฐาน กระทำได้แต่งแทบทุกอย่าง
บทว่า โชติติ แปลว่า เนือแเลือด แม้นี้น่าจะสมมติว่า
เป็นบุญของชาวโลก เรียกว่า วัดคู ในคำว่า เยน วัดคูมาน นี้
ได้ยินว่า แม้กัลลันก็ทิ้งนั่น ไปยังแม่น้ำนั้น ด้วยความสำคัญว่า
" จักลอยบาปในแม่น้ำนั้น.."
[ มิคัลฤกษ์ว่ามิคัลฤกษ์แห่งความเสียใจ ]
สองบทว่า อุททิว กุฎุจิญ คือว่ามา ได้ยาว นบรรดากิฏิ
เหล่านี้ กิฏิยาบางรูปไม่ได้ทำภายวิกา หรือวิจารณ์ ทั้งหมดทุก
รูป มีสติ รู้สึกตัวอยู่ นอนลงโดยตะแคงงวา เมือ่มิคัลฤกษ์นั้น
ตามระลึกถึงความไม่กระทำภายวิกา และวิจารณ์นั้น ได้มีความรำคาญ
ใจแล้วนั้นเทียว บาปแม้มินประมาณน้อย ชื่อว่าเฉาะได้แล้ว ด้วย
อาญุภาพแห่งแม่มั่นอ่อนไม่มี.