ปราชญ์และความตายในพุทธศาสนา : หน้า 115/217

ประโยค - ปฐมมันปลากถามแปล ภาค ๑ หน้า 114 ยินดีความตาย จนกระทั่งนี้เหมือนกัน. ก็ ถ้ากำบญแม้มัน กำหนดไว้ว่า "ก้อนหยาพิ้ลไป" จึงทำให้จ้องขึ้น หรือกำหนดไว้ว่า "ก้อนหยาพิ้ลต้องไป หรือเมื่อก้นไป" จึงทำให้ลีลา หรืองไป จึงทำให้หน้า หรือหนาไป จึงทำให้บางลง แล้วลนาร้อนด้วยไฟ ทำให้เล่นไปข้างล่างหรือข้างบน ; เป็นปราชญ์แม่ก็กญูบัน. เธอ เห็นว่า "ก้อนหยาพิ้นนี้ วางไวในที่ไม่เหมาะ จึงกลายใส่ให้งามทุกส่วน ทีเดียว แล้วเชิดด ( ให้กล้อง ) อวางไว้ในที่อื่น. เมื่อก้อนรูปงสัช ด้วยตนเอง แล้วแทรกพพิเข้าด้วย ภิกษุผู้เป็นต้นเดิม ย่อมไม่พ้น เมื่อคนเองไม่ได้ทำ ย่อมพ้น แต่ถ้ากิรูปูนั้นเห็นว่า " ยาพิ้นนี้มันน้อย เกินไป" จึงนำเอาพิ้นแม้มเติมใส่ไว้ เป็นปราชญ์แก่กิญูเจ้าของ ยาพิซึ่งเป็นเหตุให้บาดตาย. ถ้าเขาตายไปเพราะพยพิซึ่งเป็นของกิญู แม่ทั้ง ๒ รูป ก็เป็นปราชญ์แก้เจือแม้งทั้ง ๒ รูป. กิญูเห็นว่า " ยาพิ นี้ หมดดูทีกล้แล้ว" จึงนำพพิ้นออกเสีย แล้ววางยาพิของตน เองไว้แทน; เป็นปราชญ์แก่กิญูนันเท่านั้น, ภิกษุเป็นต้นเดิม รอด ตัวไป. [ลบวงอาวุโสЯไว้เตี้ยงหรือดั่ง] สองบ่งว่า ทูพพล วา กโรด์ ความว่า ภิกษุตัดเตียงและตั้ง ภายใต้แม่คา หรือดัดหวายและเชือกที่เขาร้อยไว้ ทำให้เหลือไว้ นิดหน่อยเท่านั้น จึงอธอาวุไว้ภายใน. เธอคิดส่วนอื่นแม่แห่งวัดคู ม กระดานสำหรับพิงเป็นต้น ซึ่งมีตนไม้อและกระดานสำหรับอับเที่ยงในที่ จงกรมเป็นที่สุดออก แล้วเอาวุธออกไว้ภายใน ด้วยหวังว่า "คน