ข้อความต้นฉบับในหน้า
ปฐมคือการพิจารณาเห็นภายในายังดังนี้.
แม้ในบทที่กำหนดด้วยลมหายใจนี้เหมือนกัน ส่วนความ
แลกกันมีดังต่อไปนี้:- ในบทที่กำหนดด้วยลมหายใจนั่น ท่านกล่าว
ไว้ว่า "เมื่อลมหายใจยาว ย่อมหายใจเข้าในขณะนั้นบ้างยาว" ดังนี้
ฉันใด ในบทที่กำหนดด้วยลมหายใจนี้ มีคำที่มาในบทว่า "เมื่อหายใจ
เข้šanai ย่อมหายใจเข้าในขณะนี้บ้างเลย" ฉันนั้น. เพราะ-
จะนั่น พึงประกอบด้วยสามารถแห่งบทที่กำหนดว่าลมหายใจนั้น งดงามว่า
"เพราะเหตุนี้ ท่านจึงกล่าวว่า 'การเจริญสติบริฐาน คือการพิจารณา
เห็นภายใน" ภิกษุนี้ เมื่อรู้จักลมหายใจเข้าและหายใจออกโดย
อาการ ๕ อย่างเหล่านี้ ด้วยอำนาจลาวาและด้วยอำนาจนิดหน่อย
ดั่งพรรณนามานี้ บัณฑิตพิพากษาว่า "ภิกษุเมื่อหายใจในขยาน
ย่อมรู้ชัดว่า 'เราทายใจเข้าไป' ส ฯ หรือเมื่อามายใจออกฉัน ดังนี้
อันนี้ เมื่อภิกษุนี้รู้อย่างนี้
วรรณะ (คืออาการ) ทั้ง ๔ คือ ลมหายใจเข้า
ยาวและสั้น แม้เมื่อหายใจออกก็เช่นนั้น ยอมหรือ
ไปเฉพาะที่ปลายอุโมงค์ของภิกษุ นี้จะifié.
ข้อว่า สัพพายปฏิสวะทอ อสุสสุสุกมิตา เทพ ๆ ปลอดสิกสุสักมิดิ
สิกขติ มืออธิบายว่า เจ่ออ้อมสำเหนียกว่า " เรากำทำเบื้องต้น ทาม-
กลาง และที่สุด แห่งกองลมหายใจทั้งสิ้น ให้รู้แจ้ง คือทำให้
ปรากฏหายใจเข้า" (และ) ย่อมสำเหนียว่า " เรากำทำเบื้องต้น
ทามกลาง และที่สุด แห่งกองลมหายใจออกทั้งสิ้น ให้รู้แจ้ง คือทำให้