การวินิจฉัยการสั่งทุตในพระธรรมเทศนา : หน้า 96/217

ประโยค (ค) - ปฐมสมันตป สทกทา แปล คร - หน้า 95 ถาว่าด้วยการสั่งทุต บัดนี้ พึงทราบวินิจฉัยใน ๔ วาระมีว่า "ภิญญา ภิญญา อาญาปะติ" เป็นต้น ที่พระอุบลธาระกล่าวไว้ เพื่อแสดงใบงามกว่าม "ทุเทน" นี้ ข้อว่า โส ต มญญามโน ว่ามว่า ภิกษุปลิด อนภิญญ์ผู้สั่ง บอกว่า "บุคคลชื่อวิน" ภิกษุผู้สั่งรูปนั้น เขาเข้าใจว่าบุคคลนั้นแน่ จึงปลิบบุคคลนั้นนั่นเองเสียจากชีวิต เป็นปรากฏด้วยกันทั้ง ๒ รูป ข้อว่า ต มญญามโน อญฺญฺญา ว่ามว่า ภิกษุผู้สั่ง เข้าใจ บุคคลกิกผู้สั่ง สั่งให้ปลดเสียจากชีวิต แต่ไฟไปปลดบุคคลอื่นเช่น นั้นจากชีวิตเสีย ภิกษุเป็นต้นเดิมไม่เคารพอัต ข้อว่า อญฺญฺญามโน ต ว่า วิกษุปัจจ พ์อธินิมนต์. ผู้สั่ง สั่งไว้แล้ว, เธอเห็นบุคคลผู้เป็นสาหายที่กำลังของภิกษุผู้สั่งนั้น ซึ่งอยู่ ในที่ใกล้ จึงคิดว่า "บุคคลผู้นี้ ย่อมคู่ข้าของกำลังของภิกษุผู้สั่งนี้, เราจะ ปลดบุคคลนั้นก่อนชีวิตเสียก่อน" เมื่อจะประหาร เข้าใจว่าเป็นบุคคล ที่สั่งให้มณฑนแน่นอน ซึ่งเปลี่ยนมามีอยู่ในที่นั่นแทนว่า "เป็น สาหาย" จงได้ปลดเสียจากชีวิต เป็นปรากฏด้วยกันทั้ง ๒ รูป ข้อว่า อญฺญฺญามโน อญฺญฺญา ว่ามว่า ภิกษุผู้สั่ง คิดโดย นัยก่อนนั่นแหละว่า " เราจะปลดบุคคลผู้นี้เป็นสาหายคนนี้" ของภิกษุผู้สั่ง นั้นจากชีวิตเสียก่อน" แล้วก็ปลดบุคคลผู้นั้นแสดงลักจากชีวิต เป็น ปราชกแก่ภิกษุผู้สั่งนั้นเท่านั้น