บุญสมันตปสาทิกา ภาค ๑ : หน้า 13/217

ประโยค(ตอน) - บุญสมันตปสาทิกา ภาค ๑ หน้า 13 คำว่า องู วิบูลปฏิสาร นั้น ท่านกล่าวไว้ เพื่อกำหนดสภาพแห่งความราคาคุนนั้นแล. ไมมีความราคาฯ เพราะความวิบูลสารมิใช่ความรำรากทางพระวินัยแล. ท่านกล่าวคำว่า "ลาภว จต เม" เป็นต้น เพื่อแสดงอาการคือความเป็นไปแห่งความราคาคุนน. บรรดาบทเหล่านั้น คำว่า องูว จต เม ความว่า มิตัสล้นทีละกะนั้น ทอดถอนใจเข้า " บัดนี้" สิ่งว่าลาภ คือประโยชน์คือกุศลและความสุขของเรา ย่อมไม่มีใครไป. ก็เขานั้นเนื้อความนั้นเอง ให้หน้แน่ ด้วยคำว่า " ลาภของเราไม่มีหน" นี้. แท้จริง ในคำว่า " น ว ต ม ลาภ" นี้ มีอธิบายดังนี้ว่า " แม้ผู้อื่น" คำนี้กล่าวว่า 'เป็นลาภของท่าน' คำนี้ผิด ลาภของเรา ย่อมไม่มีเลย." ข้อว่า ทูลุธิ วร ตเม มีความว่า ความเป็นมนุษย์นี้ แม้ว่าเราได้แล้วด้วยกุศลานุภาพ ก็เป็นอันเราได้ไม่มีที่หนด. ก็เขายอมเน้นเนื้อความนั้นเอง ให้หน้แน่ ด้วยคำว่า " เราได้ไม่ได้หรอ." จริงอยู่ ในคำว่า " น ว ต ม ลุกส์" นี้ มีอธิบายดังนี้ว่า " แม้ว่าใคร ๆ พิ้งกล่าวว่า 'ท่านได้แล้ว' คำนั้นผิด เราไม่ได้ดีหนอ." สองบทว่า อุปนาย ปฐติ ความว่า สิ่งมี uses สำหรับส่งสมหรือก่อนให้ดีกันแล้ว. หากจะพิสูจน์ว่า "เพราะเหตุไร?" พินฉลยว่า "เพราะเหตุที่เราได้ปลงภูทั้งหลาย ซึ่งเป็นผู้นิสิล มีคัลยานธรรม เสจากชีวิต." คำนันมีอธิบายว่า "เพราะเหตุที่เราได้ปลง