ปฐมมันปาสตากาเปล ภาค ๑ หน้า 130 : หน้า 131/217

ประโยค - ปฐมมันปาสตากาเปล ภาค ๑ หน้า 130 อย่างใดอย่างหนึ่งมักมัน ก็รู้จะใช้มือหรือเครื่องยนต์กลึง ซ่อมไม่ควร. พวกภิญญาพนันหัวเราเสร็จคลังก็อยู่ดี ยกขึ้นอยู่ดี ซึ่งวัตถุมิทิน เป็นต้น เพื่อประโยชน์แก่พระเดชบั้น เป็นต้น จัดเป็นคราวทำงานฯ เพราะเหตุนั้น ก็มีการกลึงเป็นต้น จึงควร พวกภิญญู เมื่อจะทำวนกรรม แมอย่างอื่นเช่นนี้ หรือจะซักสิ่งของ ยกต้นไม้หรือก่อนไมสำหรับซักขึ้น แล้ว กลึงไป, ข้อนั้น ย่อมควร. ในเวลาทำก็ถือเป็นต้น ภิกษุว่าง ทอนใบหรือกระบือด้วยไปลุ่งกา และเหล่าสินให้หนีไป; ข้อนั้น ย่อมควร. เรื่องทั้งหลายมีเรื่องนี้ตัวเป็นต้น มีเนื้อความชัดเจนหมดแล้ว แล. องิษฐ์ ในวัสษ์แห่งเรื่องนี้ตัวเป็นต้นนี้ อันภิญญูไม่ควรทำกลิ่นฉู่น- ปัญญา ด้วยคำว่า " เรมิความรังเกียจ " ทุกอย่าง พึงเข้าไปกำหนด กำลัง หรือไม่มีกำลัง ความชอบใจและความสบายของภิญญูอาภา แล้ว ทำโดยความเป็นผู้หวังประโยชน์เทอญ. [ เรื่องภิญญาทำให้หญิงมีครรภ์กับชุฏฏกไปเป็นต้น ] ในเรื่องหญิงมีครรภ์กับผู้วิจารณ์ดังนี้ :- ท้าวา ปุณฺณวิภา แปลว่า หญิงผู้มีสมบัติร่างไปนานแล้ว. ท้าวา คพฺภนฺฑ์ ได้แก่ เภสัชชนกับนานาที่หญิงบริโภคแล้ว เป็นเหตุให้รัตตกไป. เรื่อง หญิงร่วม ๒ คน มีเนื้อความชัดเจนแล้วแสน. ในเรื่องรีดลูก มีวิจารณ์ดังนี้ :- หญิงมีครรภ์นั้น เมื่อภิญญูกระ ว่า " จงรีดให้คนไปเองเถิด " วานให้ผู้อื่นรีด ทำให้กดไป; เป็นผิด ความมุ่งหมาย. แม่เมื่อภิญญูบอกว่า " จงงายผู้อื่นรีดทำให้ตาไปเกิด " แต่บังรีดทำให้ตาไปเสียเอง, เป็นผิดความมุ่งหมายเหมือนกัน. ชื่อว่า