ความเข้าใจเกี่ยวกับการเขียนหนังสือและความตาย : หน้า 105/217

ประโยค - บทความต้นฉบับหน้า 104 ผู้นั้นนั่นแหละตาย เป็นปราชญ์. เมื่อเขียนหนังสือเจาะจงบุคคลหลายคนเป็นปฏิibติบัติ มีประมาณเท่าจำนวนคนที่ตายไป เพราะมรดกและบิดาดาย เป็นอันนิตย์ยกรรม. แม้ในหนังสือที่เขียนไม่จอจง ก็แนะน่ำนี้ และ ภิกษุ เมื่อเกิดความเคืองระคนนี้ว่่า "คนสัตว์เป็นอันมากจะตาย" จึงเผาใบานนั้นเสีย หรือทำโดยประการที่อธิษฐานหลายจะไม่ปรากฏยอมพันได้. ถ้าใบานั้น เป็นของคนอื่น, ภิกษุจะเขียนหนังสือเจาะจงก็ตาม หรือเขียนไว้ไม่เจาะจงก็ตาม วางไว้ในที่ตนถือเอามา ย่อมพัน. ถ้าใบานั้น ย่อมเป็นของเขาที่อธิษฐานด้วยมูลค่า, เธอให้ใบาน แก่เจ้าของใบานแล้ว ให้มูลค่าแก่หลานผู้ที่รับเอามูลค่า จากมือแล้ว ย่อมพันได้. ถ้ากิญจกุมากรูปด้วยกันเป็นผู้อเหตุร่วมกันว่า "พวกเรา จักเขียนพรรนาคุณความตาย ดังนี้. รูปหนึ่งขึ้นต้นตาลแล้ว ตัด ใบานตา, รูปหนึ่งนำมา, รูปหนึ่งทำให้เป็นใบลา, อีกรูปหนึ่งเขียน. อีกรูปหนึ่ง ถ้าเป็นการเขียนด้วยเหล็การ ก็เอาม่าา; ครั้งทาเข่มแล้ว จัดใบานนั้นเข้าเป็นผูก, เธอทั้งหมดเทียวเอาไปวางไว้ที่สาา หรือที่ร้านตลาด หรือในสถานที่ประชาชนเป็นอันมากเผาถัดขึ้นเพื่ออุด หนังสือประชาชนอ่านหนังสือฉันแล้ว, ถ้าฉยไปคนเดียว ใช่, เป็นปราชญ์แก่กิญจน์ทั้งหมดหมด. ถ้าฉยไปคนใด๊ฯ, ก็มีมนิยืนเดียวกันกับที่กล่าวแล้วนั่นแหละ. แต่เมื่อเกิดความเคืองร้อนขึ้น ถ้ายกิญญ เหล่านัน เอาใบานั้นเก็บไว้ในนิบ, และมีอุปัณพงษ์ใบานนั้นแล้ว นำออกมาแสดงแก่ชนนั้นเป็นอันมาก again, เธอทั้งหมดนั้น จะไม่รอคตรัวเลย, หิงอย่าไว้, ถ้ามันพวกเธอเหวี่ยงใบานนั้นลงไป หรือกล้างในแม่น้ำ หรือทะเลเสีย หันเป็นท่อนน้อยท่อนใหญ่ หรือใส่ไฟเผาเสีย ก็ยังไม่รอด