ปฐมมัณฑปสถากาแปล ภาค ๑ หน้าที่ 127 : หน้า 128/217

ประโยคที่ ๑ - ปฐมมัณฑปสถากาแปล ภาค ๑ หน้าที่ 127 ด้วยคิดว่า "ยาพิษขนาดนี้ จะสามารถฆ่าบุคคลคนนี้ตายหรือไม่หนอ?" หรือทดลองบุคคลด้วยคิดว่า "บุคคลคนนี้ ดื่มยาพิษขนาดนี้แล้วจะพิษ ตายหรือไม่หนอ?" เมื่อกิริยาให้ยาพิษด้วยความประสงค์จะทดลองแม้ ทั้ง ๒ อย่าง เขาจะตายหรือไม่ก็กล่าวมา เป็นดูลังกัจฉา. แต่เมื่อกิริยาให้ ยาพิษด้วยคิดอย่างนี้ว่า "ยาพิษขนาดนี้ จงฆ่าบุคคลนี้ให้ตาย" หรือว่า "บุคคลคนนี้ ดื่มยาพิษขนาดนี้แล้ว จงตาย" ดังนี้, ถ้าบุคคลนั่นตาย เป็นปรากฏ, ถ้าไม่ตาย เป็นดูลังกัจฉา. เรื่องการส่งศิล ๑ เรื่อง ถอดจากเรื่องทดลองยาพิษนี้ไป และ เรื่องกฎอิทธิ เรื่องส่งมิด และเรื่องส่งถอดอย่างไร ๑ เรื่อง มีเนื้อความ ชัดเจนทั้งหมดนั้น ก็ความแตกต่างแห่งอัตติติและอนาบัณฑ์ หมดด้วยอำนาจ แห่งศีลเป็นต้นอย่างเดียวเท่านั้นไม่. แต่ยอดมีอำนาจแน่นหนาแห่งอำนาจ วัดถุภูมิไม่พลอย ค่อน สิวา และฟื้นขึ้นเป็นดินเหมือนกัน เพราะฉะนั้นน วัดถุภูมิไม่พลอยเป็นดินนั้น แม้มีในพระมหาสี ก็พึงทราบโดยย่อมา แล้วนั้นเอง. [เรื่องกิทธูกฤษฎาร้าน] ในเรื่องกฤษฎาร้าน มิวิจฉัตังดัง:- เดียวเห็นฟ้า ซึ่งเป็นของ ที่พวกชนผู้อไว้ เพื่อประโยชน์แก่การงาน มีเสตรีรม (อาบทาสีขาว) มาลากรรม (เขียนลายดอกไม้) และลาการรรม (เขียนลายเกวลัย) เป็นต้น เขาเรียกว่า "ร่างร้าน" ในเรื่องกฤษฎาร้านนั้น กิทธูผู้ ความประสงค์จะให้ตาย กล่าวมาหมายเอาสถานที่ซึ่งกิทธูผู้นอยู่แล้วจะพึง คำอธิบายว่า " เดียงที่ภูในบนอากาศ หรือข้างที่เขาทำไว้บนต้นไม้สำหรับพักอิงสัตว์ เรียกว่า เดียงที่ภูในบนอากาศ หรือข้าง.