ปฐมมัญจปาสาทิกา แปล ภาค ๑ หน้า 155 : หน้า 156/217

ประโยค - ปฐมมัญจปาสาทิกาแปล ภาค ๑ หน้า 155 ข้อว่า โส อภิรน สมเยน มีความวา ภิกษุผูเลวรามนั่น ครั้งคิดในส่วนเบื้องต้น อย่างนั้นแล้ว สมเคราะหภิกษุเลวราม ผู้ไม่มีความกตavaลับในสิกขา พึ่งผูดา องทอง หูกหลีก ปกัด พูดพร่ำเพื่อ หลงลืมสติ ไม่มีสมาธิสมาธิ มือตรึปิด (ผู้ไม่ สำรวมอินทรีย์) ที่พระอาจารย์และอุปัชฌาย์ละทิ้งแล้ว ผู้หนาในลก โดยลำดับ แล้วให้สำเหนียก ธรรมเนียมของคนหลอกลวงทั้งหลาย มีการวางกิริยาtทางเป็นต้น เป็นผู้มีอัธพาก็ภิกษุเลวราม ผู้ทำ ความสังสม ในท่านาชดเป็นต้น สมบูรณ์ด้วยระแสเสียง สามารถ เพื่อหลวงต้มชาวโลก สรรเสริญอยู่ ด้วยอุบายทั้งหลาย มีการพรานถึง เสนาสนะที่ชาวโลกสมมติเป็นต้น อย่างนี้ว่า " พระเถระรูปนี้ เข้าจำ พรรษาอยู่ในเสนาสนะชื่อโน้น บำเพ็ญวัตรปฏิบัติอยู่ ออกพรรษาแล้ว ก็จะออกไป" เป็นผู้อภิชฌาย์อีกหนึ่ง หรือพนักหนึ่ง แวดล้อม เที่ยว จารีไปในคามนิคม และราชธานี อันคุณค่าและพรรชิต สักการะ เการพ นั่นอธู บุชา ย่าเณรง ใจวีร จิตนบท เสนาสนะ และ คีตานปัญญาแสดงบริบูรณ์ [ มหาโจในพระศาสนามี ๕ จำพวก ] ข้อว่า อย่ ภิกขุ ปริโม มหาโจโ๗ มีความว่า ภิกษุผู เลวทราม เป็นเหมือนโจรผู้ตัดที่ต่อเป็นต้น นี้ พึงทราบว่า " เป็น มหโจรจำพวกที่ ๑ " เพราะมิใช่จะหลอกลวงตระกูลหนึ่ง หรือสอง ตระกูลเท่านั้นก็หาไม่, โดยที่แท้ ยังหลอกลวงมหาชน ถือเอาปัจจัย ๔ ด้วย ส่วนภิกษุเหล่าใด ผู้เชี่ยวชาญในพระสูตร เชี่ยวชาญในพระอรธรรม