ปฐมสัมผัสสาธกาเปร ภาค ๓ - หน้า 66 : หน้า 67/217

ประโยค) - ปฐมสัมผัสสาธกาเปร ภาค ๓ - หน้า 66 ส่งใจที่ยาก ๆ เสีย ความดับจิตส่งบรรนั้น พึงทราบโดยพิสดาร ตามนั้นดัง cited แล้วในภาคส่งบรรนั้นแหละ. อีกอย่างหนึ่ง บรรดาบทเหล่านนั้น ในปีมติบ ท่านกล่าววานขาไว้อย่างหนึ่ง บรรดาบทเหล่านั้น ในปีมติบ ท่านกล่าววานไว้โดยสรุปเดียว. ในจิตส่งบรรบทั้งสอง เป็นอันท่านกล่าวว่านี้สัมปุญ ด้วยสัญญาไว้ เพราะพระบารมีว่า " สัญญา และ เวนา" เป็นเจตลิกธรรมหลานนี้เมืองด้วยจิต เป็นจิตส่งบรร" ดังนี้ ดูกะนี้ บ่นิตที พึงทราบว่า พระผู้มีพระภาคตรัสโดยเววนาทุปันนื่อง ด้วยประการอย่างนี้. แม้ในจุดกะที่ ๓ มีวิตติพิราบความเป็นผู้แจ้งจิต ด้วยคำอานาจแห่งบาน ๔. สองบทว่า อภิญญามหา จิตติ คำว่า ภิกษุย่อมสาหเนียกว่า " เราจักยฏิให้บันเทิง คือให้รำรึร่ง ได้แก้ให้บันเทาหายใจเข้า หายใจออก" ในสองบทนั้น ความมันเทิง ย่อมมีโดยอาการ ๒ อย่าง คือ ด้วยอานาจมหา และด้วยอำนาจวิปัสสนา. ถาว่า " ความมันเทิง ย่อมมีได้ด้วยอำนาจอิวิสานอย่างไร ?" แก่ว่า " ภิกษุย่อมเข้ามานทั้ง ๒ ( ปฐมานและฤทธิอาน)" ซึ่งมีบิต. เธอนั้น ย่อมให้จิตรื่นเริง ด้วยปีติที่สัมปุญในขณะแห่ง สมบัติ." ถาว่า " ความมันเทิง ย่อมมีได้ด้วยอำนาจอิวิสานอย่างไร ?" แก่ว่า " ภิกษุรันเข้ามาทั้ง ๒ ซึ่งมีบิต ออกจากบานแล้ว