ปฐมมรรคปาฏิทานภาค ๑ : หน้า 157/217

ประโยค - ปฐมมรรคปาฏิทานภาค ๑ - หน้า 156 หรือทรงพระวินัย เมื่อกิขญาจารไม่สมบูรณ์ เหตุขาวริกไปจากชนบน บอกบาลี กล่าวอรรถกถา ยังชาวโลกให้เลื่อมใสด้วยอญโหนาม ด้วย ธรรมกถ และด้วยความเมิร์อริร้ายแนึทิษเพ้าทาง ธิญาณลำนั้น เขาสักกา เครา พนัสือ ขุรา ยามเกรงแล้ว พึงทราบว่า "เป็น ผู้ยังพระศาสนาให้รุ่งเรือง สีบต่อแบบแผนและประเพณีไว้." บทว่า ตาตกตบปาฏิทาน ความว่า อันพระตาตตกแตดตลอดแล้ว คือ กระทำให้ประจักแล้ว หรือยังผู้นให้รู้แล้ว. ลองบว่า อุตโท น ททติ มีความว่า ภิกษุผูลวราม เทียบ เคียงบาลีและอรรถกถา อยู่ในท่ามกลางบริษัท กล่าวพระสูตรอันเป็น ที่ตั้งแห่งความเลื่อมใส ด้วยเสียงอันไฟเพราะ ถูกวิญญูชนผูมีความ อักษระสูงในตำรับธรรมกถาว่า "โอ้! ท่านผู้เจริญ บาลี และอรรถกถา บริสุทธิ์ พระคุณเจ้าเรือนเอาในสำนักงานใคร?" ดังนี้ กล่าวว่า "ใครจะสามารถให้คนเช่นเรเรียน" แล้วไม่แสดง อาจารย์ ประกาศธรรมวินัยที่ตนแทนใจแทตลอดเอง คือ ที่ตนได้บรรลุด้วยสมญาณ ภิกษุผู้ยงธรรมที่พระตาตตกลงบำเพ็ญบารมีสั่น ๔ สงไขยิ่งด้วยแสน กับ ได้ครัสูรโดยแสนกลำบากา นี้ จัดเป็นมหาโจรจำพวกที่ ๒. ข้อว่า สุุฑี พุทธมาร์ ได้แก ภิกษุสืบอาสะแล้ว. ข้อว่า ปริสุทธ์ พุทธมจิรอ จรนต์ ได้แก เพื่อนพรหมจารี ผู้ประพฤติวิบาจที่ประเสริฐ อันหาอปกิเลสมิได้ อีกอย่างหนึ่ง ได้แก่ ผู้ประพฤติพรหมจรรย์ที่บริสุทธิ์ อันบันเทิงแห่งความไม่เดือดร้อน เป็นต้นแม้ฉัน ตั้งแต่พระอนาคามีราวเท่าสิ่งปฏุชุนผู้มีศีล