ปฐมสมันต์คาถาแปล ภาค ๑ หน้า 113 : หน้า 114/217

ประโยค - ปฐมสมันต์คาถาแปล ภาค ๑ หน้า 113 ในที่นี้ หรือดินสำหรับยึดเหนี่ยว ของภิกษผู้นี้อยู่ในที่จงกรม หรือกระดานสำหรับยึดเหนี่ยว; วัตถุมีเดียงเป็นต้นนั้นแม่งทั้งหมด ชื่อว่า ที่ผิง เพราะอรรถว่า เป็นที่ตั้งแห่งการพิง (เป็นที่ตั้งแห่งกรมไม่ เห็น). ภิกษุท่านเหมือนอย่างคนแทงหรือฟันบุคคลที่ไม่เห็น วงบรรดา ศัคตราชนิดใดชนิดหนึ่ง มีมิด ขวาน หอก เหล็กแหลม และหนาม เป็นต้นไว้ในที่สำหรับพิงนั้น เป็นทุกกู เมื่อผู้หมดยสงสัย นั่ง หรือคอน หรือพิงอยู่ในสถานที่ใช้ประจำ เป็นอูลั้วิ เพราะกอทุก ๆ ให้เกิดขึ้น ซึ่งมีความถูกต้องศัตราเป็นปัจจัย เป็นอุปัชฌาย์ ในเพราะ เขาตาย. ถ้าภิกษุผู้นั้นเว้นของเธอนั้นแล้มอปิ่น เกี่ยววารี ไปนิวาร พบศัตรานั่นแล้ว ยินดีอยู่ว่า " ระออสัตรานี้เป็นของที่ธรรูนี้ วางไว้ เพื่อเป็นเครื่องสงฆ์, ดีละ จำตายให้สนิทเกิด" เดินไป เป็นทุกกู. แต่ถ้าภิกษุผู้นั้นมรบันนี้ คิดว่า " เมื่อเธอทำสรรนั่น ไว้อย่างนั้นแล้ว จักเป็นอันเธอหาไว้แล้ว" จึงทำกรรมอย่าง ด้วย การทำสรรนาให้คงรื่นเป็นต้น, เป็นอุปัชฌาย์แก้เธอผูมังรุบนัน. แต่ถ้ากิณิญผู้นั้นเห็นว่า "เธอผู้นั้นนวมสัตราไว้ในที่ไม่เหมาะ" จึง ยกขึ้นมาวางไว้ในที่อื่น, เมื่อเธอทำแล้ววางไว้ เพื่อประโยชน์นั้น ๆ เอง ภิกษุผูเป็นต้นเดิม ย่อมไม่พ้น. ภิกษุได้สัตราแล้ววไว้ตามปกติเดิม ย่อมพ้น. ภิกษุนำสัตรานั้นออกไปเสีย แล้วจึงเอาสัตราอย่างอื่นที่คม กว่ามาวางไว้แทน. ภิกษุผูเป็นต้นเดิม ย่อมไม่พ้นเหมือนกัน. [ ลอวงฉายพิมพ์ แทรกไว้ในบทลัษฐ ] แม้ในการทายพิมพ์ไว้ มีวินิจฉัยดังนี้ :- เป็นทุกกู เพราะเขา