การฝึกสมาธิด้วยอานาปานาสติ : หน้า 34/217

Here's the extracted text from the image: ประโยค(ค) - ปฐมสมันตปสกัทกนกเล่า กต - หน้าท 33 อธิสสีลิกา ในอธิการว่าด้วยอานาปะนาสติวิภาวนา นี้, สมบูรณ์ของเธอ ผู้เป็นอย่างนั้น นี้ชื่อว่า อธิฏิสีลิกา, ปัญญาของเธอผู้นั้นเป็นอย่างนั้น นี้ชื่อว่าอธิฏิสีลิกา, เธออ่ำสำเหนียก คือนอ้อมสังสม เวรมิ กระทำให้มาก ซึ่งสิกขา 3 อย่าง ตั้งพรรรณามานี้ ด้วยสตินนี้ ด้วย มโนสิกขานั้น ในอารมณ์ เพราะว่า โดยนัยก่อน บรรดาสงนี้ นั้น ภิกษีพึงหายใจเข้าและหายใจออกอย่างเดียวเท่านั้นไม่ต้องทำกิจ อะไร ๆ อื่น, แต่ดำเนินแต่เวลาที่รู้ชัดหายใจเข้าและหายใจออกนี้ ไป ควรทำความพิษในอาการที่ให้ญาณเกิดขึ้นเป็นต้นซึ่งวางจึงเป็นดังนี้ ไป: เพราะ ฉะนั้น ผู้ศึกษาพึงทราบว่า "ในนัยก่อน พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัส บาลไว้ด้วยอำนาจเป็นวัตถคุณในวิจิตรว่า 'ย่อมรู้ชัดว่า เราหายใจเข้า, ย่อมรู้ชัดว่า เราหายใจออก' เท่านั้น, แล้วก็พระบาลีนี้ด้วยอำนาจ คำที่เป็นอนาคตกาลโดยนัยมีว่า 'เธออมสำเหนียกว่า 'เราก็รู้ว่า แจ้ง ซึ่งกองลมทั้งปวงหายใจเข้า' ดังนี้ เพื่อจะทรงแสดงอาการที่ ให้ญาณเกิดขึ้นเป็นต้นซึ่งวางจึงเป็นดังนี้ไป [ อภิฤกขณะฏรรมฐานแล้ว ฎีกาสูงจงสงบ ] ข้อว่า ปฐมมย กายสงบ อธิสีลาสมิต 1 ป 1 ๆ ปลาส-สิลสมิติต สิกขิติ ความว่า เธออ่ำสำเหนียกว่า " เราก็เป็นผู้สง คือ ระงับ ดัง ได้แก้ให้ภาวะที่หยาบสงบไป หายใจเข้าหายใจ ออกร," ในคำว่า " จักเป็นผู้รับภาวะสงบที่หยาบ" นัน พิงทราบ ความที่สมเป็นของหยาบและละเอียด และความระงับอย่างนี้ คือ:- ก็ ในกาลก่อนคือในเวลาที่กิฏฐุปนี ยังไม่ได้กำหนดกรรมฐาน กายและจิต