ความดับทุกข์และธรรมกาย : หน้า 85/270

ความดับทุกข์ และทางที่ดำเนินไปให้ถึงความสิ้นทุกข์ด้วยทรงอนุเคราะห์เหล่าสัตว์ 3) ในปัจเจกพุทธาปทาน บันทึกไว้ว่า พระปัจเจกพุทธเจ้าทั้งหลายมีธรรมยิ่งใหญ่ มีธรรมกายมาก มีจิตเป็นอิสระ ข้ามห้วงแห่งทุกข์ทั้งมวลได้แล้ว 4) ในมหาปชาบดีโคตมีเถริยาปทาน พระนางมหาปชาบดีโคตมีเถรีกล่าวไว้ว่า “ข้าแต่พระสุคต หม่อมฉันเคยเป็นมารดาเลี้ยงของพระองค์ ข้าแต่พระธีรเจ้า ส่วนพระองค์เป็นบิดาของหม่อมฉัน ข้าแต่ พระโลกนาถ พระองค์ทรงเป็นผู้ประทานความสุข ที่เกิดจากพระสัทธรรม ข้าแต่พระโคดม หม่อมฉันเป็น ผู้ที่พระองค์ทรงให้เกิดแล้ว ข้าแต่พระสุคต พระรูปกายของพระองค์นี้ อันหม่อมฉันเคยฟูมฟักให้เจริญ เติบใหญ่แล้ว ส่วนพระธรรมกายที่น่าเพลิดเพลินของหม่อมฉัน อันพระองค์ทรงฟูมฟักให้เจริญแล้ว” 5) ในอัตถสันทัสสกเถราปทาน พระอัตถสันทัสสกเถระกล่าวไว้ว่า อนึ่ง พระพุทธเจ้า ผู้ทรงแสดง ธรรมกาย ซึ่งเป็นบ่อเกิดแห่งรัตนะทั้งสิ้น ชนทั้งหลายไม่สามารถจะให้กำเริบได้ ใครเล่าเห็นแล้วจะ ไม่เลื่อมใส จากหลักฐานธรรมกายที่กล่าวมานี้มีข้อสังเกตที่สำคัญ 3 ประการซึ่งสอดคล้องกับคำสอนของ พระมงคลเทพมุนี หลวงปู่วัดปากน้ำภาษีเจริญ ดังนี้ 1) การเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าหรือพระตถาคตนั้นหมายเอา “การเป็นด้วยธรรมกาย” หรือ การได้เข้าถึงพระธรรมกาย ไม่ใช่หมายเอากายมนุษย์หรือกายเนื้อ ดังที่พระสรภังคเถระกล่าวไว้ว่า “พระ สัมมาสัมพุทธเจ้าทั้ง 7 พระองค์ เสด็จอุบัติโดยธรรมกาย” หรือที่พระพุทธองค์ตรัสว่า “ธรรมกายเป็นชื่อ ของตถาถ " 2) จากสรภังคเถรคาถาที่ว่า พระพุทธเจ้าทั้ง 7 พระองค์ เสด็จอุบัติโดยธรรมกายแล้ว ทรง แสดงธรรม คือ อริยสัจ 4 นัยนี้ก็คือ การที่พระองค์ได้ตรัสรู้อริยสัจ 4 ด้วยธรรมกายแล้วจึงแสดงธรรมที่ได้ ตรัสรู้ดังกล่าว ประเด็นนี้สอดคล้องกับคำสอนหลวงปู่วัดปากน้ำที่ว่า ธรรมกายนั้นเป็นผู้ตรัสรู้อริยสัจ 4 ได้แก่ รู้ทุกข์, รู้เหตุของทุกข์หรือสมุทัย, รู้ความดับทุกข์หรือนิโรธ และ รู้เหตุของความดับทุกข์หรือมรรคมีองค์ 8 3) ธรรมกายมีอยู่ในตัวของมนุษย์ทุกคน กล่าวคือ มีอยู่ในกายเนื้อของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุก พระองค์ มีอยู่ในกายเนื้อของพระปัจเจกพุทธเจ้าทั้งหลาย มีอยู่ในกายเนื้อของพระสาวกสาวิกาทุกรูป และ มีอยู่ในตัวของมนุษย์ทุกคน ดังข้อความที่ว่า “พระปัจเจกพุทธเจ้าทั้งหลายมีธรรมยิ่งใหญ่ มีธรรมกายมาก” และดังที่พระนางมหาปชาบดีโคตมีเถรีกล่าวว่า “พระธรรมกายที่น่าเพลิดเพลินของหม่อมฉัน อันพระองค์ ทรงฟูมฟักให้เจริญแล้ว” 2 4 พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา สัตตกนิบาต สรภังคเถรคาถา มจร., เล่ม 26 ข้อ 490-492 หน้า 422. พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน ปัจเจกพุทธาปทาน พุทธวรรค มจร., เล่ม 32 ข้อ 134 หน้า 24. 3 พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน เอกโปสถิกวรรค มจร., เล่ม 33 ข้อ 130-131 หน้า 404. พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน โสภิตวรรค มจร., เล่ม 32 ข้อ 50 หน้า 301 *พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร)(2538), พระธรรมเทศนา 69 กัณฑ์, กัณฑ์ 31 รัตนสูตร หน้า 381, กัณฑ์ที่ 14 เขมาเขมสรณดีปิคาถา 173-174. บ ท ที่ 4 พ ร ะ รั ต น ต ร ย : แก่ น ข อ ง พ ร ะ พุ ท ธ ศ า ส น า DOU 75