ข้อความต้นฉบับในหน้า
กว้างมากภายในจุคนได้ถึง 50 คน ในโพรงนั้นมีพระภิกษุนั่งทำภาวนาอยู่หลายรูป ได้แก่ พระอาจารย์ 1
รูป พระฝรั่ง 2 รูป พระอินเดีย 2 รูป พระพม่า 2 รูป พระจีน 1 รูป พระทิเบต 1 รูป และตัวท่านที่เข้าไป
สมทบอีก 1 รูป
เหตุที่อุ้ยไปถึงได้เพราะมีสายบุญกับพระอาจารย์คือ ในอดีตเคยทำบุญกับท่านเอาไว้ อุ้ยเรียก
พระอาจารย์ที่สอนภาวนาอยู่นั้นว่า “หลวงพ่อโพรงโพธิ์” เป็นพระที่มีบุคลิกต่างจากพระภิกษุทั่วไปคือ
มีร่างกายที่สูงใหญ่มาก กล่าวคือ ปกติอุ้ยสูงประมาณ 170 กว่าเซนติเมตร แต่เมื่อไปยืนเทียบกับท่าน ปรากฏ
ว่า อุ้ยสูงแค่สะดือของพระอาจารย์เท่านั้น แม้ท่านจะสูงแต่ก็สมส่วน ผิวสวยเหมือนเด็กอ่อน ๆ คล้าย ๆ
ลูกตำลึงสุก หน้าอิ่ม โครงหน้าแบบคนอินเดีย คิ้วโก่ง จมูกไม่โด่งมาก ปากสวย ผิวขาว หูยานเกือบถึงกลางคอ
ผิวไม่มีรอยย่น ตัวตรง คอกลม ไม่เห็นลูกกระเดือก มือเต็ม ฝ่าเท้ายาว นิ้วมือและนิ้วเท้าหลั่นกันนิด ๆ
ไม่เห็นตาตุ่ม เท้าไม่มีเว้า ไม่เป็นแอ่ง ส้นกลม กล่าวคือ ได้ลักษณะมหาบุรุษบางประการ
ท่านห่มจีวรแบบ “ห่มดอง” สีจีวรเหมือนสีเปลือกไม้ บาตรของท่านทําจากเม็ดมะม่วงหิมพานต์
ขนาดใหญ่มาก โยมอุ้ยทดลองวัดดูพบว่า กว้าง 2 คืบ ยาว 3 คืบ สีดำเมื่อม หลวงพ่อโพรงโพธิ์ได้เห็นเม็ด
มะม่วงหิมพานต์ตั้งแต่เม็ดของมันใหญ่ขนาดนั้น ครั้งหนึ่งพระจีนถามว่า ท่านอายุเท่าไร หลวงพ่อโพรงโพธิ์
จึงหยิบเอาถุงหนังโตเท่ากำปั้น ข้างในมีเมล็ดทราย ขนาดเล็ก ๆ ไม่ใหญ่กว่าเม็ดงา พระจีนเอาออกมานับดู
เพื่อจะได้รู้ว่าท่านอายุเท่าไร แต่ก็นับไม่หมดเพราะมีเยอะจึงเลิกนับไปก่อน อุ้ยเล่าว่า ท่านอธิษฐานไว้ว่าจะ
เข้านิพพานพร้อมกับพระศรีอาริย์
สิ่งที่น่าสนใจอีกอย่างคือ หลวงพ่อโพรงโพธิ์สอนการทำภาวนาเหมือนกับที่หลวงปู่วัดปากน้ำ
ภาษีเจริญสอนคือ ท่านบอกว่า “ไปนิพพานมันไม่ยากหรอก แต่เขาทำของง่ายให้ยากกัน พระทั้งหลายไม่ค่อย
จะรู้กันหรอก หลังจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้าปรินิพพานไปแล้ว ไปทำของง่ายให้ยากวุ่นวายไปหมด ที่ว่า
ไม่ยากคือ ให้ทำจิตบริสุทธิ์ เป็นกลาง ๆ ไม่ยินดียินร้าย อยู่ตรงศูนย์กลางกายเหนือสะดือขึ้นมา ของดีมัน
อยู่ในตัว ตรงนั้นแหละ อย่าไปหาที่ไหนไม่เจอหรอก”
จากเรื่องที่เล่ามาทั้งหมดนักศึกษาบางท่านอาจจะสงสัยหลายประการ เช่น จะเป็นไปได้หรือที่คน
จะมีอายุยืนถึงขนาดนั้น หรือ จะเป็นไปได้หรือที่คนจะมีความสูงถึงเพียงนั้น สำหรับเรื่องอายุนั้นบางท่าน
อาจจะคิดว่า คงไม่มีใครที่จะมีอายุยืนเกินกว่าพระพากุลเถระไปได้คือ อายุ 160 ปี แต่ความจริงใน
ประวัติศาสตร์มีชายคนหนึ่งอายุยืนถึง 256 ปี คือ นายลีชุนยุง เป็นชาวจีน เกิดในปี พ.ศ. 2220 และตาย
ในปี พ.ศ.2476 เขามีสุขภาพแข็งแรง หลังตรง หนังตึง สายตาไม่ฝ้าฟาง เส้นผมกับฟันยังเป็นของแท้ตาม
ธรรมชาติ ไม่มีใครเห็นเขามีสภาพเกินวัย 50 ปีเลย ยิ่งกว่านั้นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเคยตรัสไว้ว่า “ผู้ใด
เจริญอิทธิบาท 4 ทำให้มาก ทำให้เป็นประหนึ่งยาน.... ผู้นั้นเมื่อปรารถนาก็พึงดำรงอยู่ได้ตลอดกับ” ซึ่ง
- ดังตฤณ (2548), เสียดายคนตายไม่ได้อ่าน, หน้า 131-132.
- พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย มหาวรรค, มก. เล่ม 13 ข้อ 94 หน้า 276.
บทที่ 7 พระสงฆ์ : ส า ว ก ข อ ง พ ร ะ ส ม ม า สั ม พุ ท ธ เจ้า
DOU 185