การเสด็จลงจากสวรรค์ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า : หน้า 121/270

พระสมณโคดมพุทธเจ้านั้น โปรดพุทธมารดา เมื่อออกพรรษาแล้วพระองค์ตรัสบอกแก่ท้าวสักกะว่า “มหาบพิตร อาตมภาพจักไปสู่ถิ่น ของมนุษย์” ครั้งหนึ่งพระองค์เสด็จไปจำพรรษาที่สวรรค์ชั้นดาวดึงส์เพื่อแสดงพระอภิธรรม ท้าวสักกะจึงทรงนิรมิตบันได 3 ชนิด เพื่อเป็นทางพุทธดำเนินลงจากสวรรค์คือ บันไดทองคำ บันได แก้วมณี และบันไดเงิน เชิงของบันไดเหล่านั้นตั้งอยู่ ณ ประตูเมืองสังกัสสนคร หัวบันไดตั้งอยู่ที่ยอดเขา สิเนรุอันเป็นที่ตั้งของสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ บันไดทั้ง 3 ตั้งเรียงกันดังนี้คือ บันไดทองอยู่ข้างขวาสำหรับพวก เทวดาที่ตามเสด็จ บันไดเงินอยู่ข้างซ้ายสำหรับมหาพรหมทั้งหลาย ส่วนบันไดแก้วมณีอยู่ตรงกลางสำหรับ เป็นทางเสด็จของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก่อนที่พระพุทธองค์จะเสด็จลงจากสวรรค์ ทรงประทับยืนอยู่บนยอดเขาสิเนรุแล้วแสดงปาฏิหาริย์ ด้วยการเปิดโลกให้สรรพสัตว์แต่ละภพภูมิสามารถมองเห็นกันและกันได้คือ มนุษย์มองเห็นเทวดา เทวดา มองเห็นมนุษย์ มนุษย์มองเห็นรูปพรหมและอรูปพรหมได้ด้วยตาเนื้อ มนุษย์เห็นสัตว์นรก สัตว์นรกเห็นมนุษย์ รวมทั้งเปรตอสุรกายทั้งหลายก็มองเห็นกันและกันได้หมด ในขณะที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จพุทธดำเนินลงด้วยบันไดแก้วมณีนั้น พระองค์ทรงเปล่งพระ ฉัพพรรณรังสีอันรุ่งเรืองเด่นสง่า แวดล้อมด้วยท้าวมหาพรหมกับเทวดาผู้มีศักดิ์ใหญ่และเหล่าเทวดา ทั้งปวงในทุกชั้นฟ้า ในวันนั้น ณ เมืองสังกัสสนครมีพุทธบริษัทและประชาชนพลเมืองมารอรับเสด็จจำนวน มากคือ ตลอดพื้นที่ 36 โยชน์โดยรอบเต็มไปด้วยผู้คน มหาชนเหล่านั้นได้เห็นเหตุอัศจรรย์จากการเปิดโลกของพระพุทธองค์ ทำให้มีความรู้ความเข้าใจ เรื่องกฎแห่งกรรมอย่างชัดเจนรู้ว่าตายแล้วไม่สูญ นรกสวรรค์มีจริง กล่าวคือมีความเห็นเป็นสัมมาทิฏฐินั่นเอง และเมื่อได้เห็นความงดงามเด่นสง่าของพระพุทธองค์ในขณะเสด็จลงจากสรวงสวรรค์แล้ว จึงตั้งความ ปรารถนาเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งในอนาคตกันเป็นจำนวนมาก อรรถกถาบันทึกไว้ว่า “มนุษย์ ในบริษัทซึ่งมีปริมณฑล 36 โยชน์ แม้คนหนึ่ง เมื่อแลดูสิริของพระพุทธเจ้าในวันนั้นแล้ว ชื่อว่าไม่ปรารถนา ความเป็นพระพุทธเจ้า มิได้มีเลย” ในวันที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเปิดโลกนั้นจึงมีพระโพธิสัตว์คือผู้ปรารถนาเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เกิดขึ้นจำนวนมาก มีผู้รู้กล่าวไว้ว่า แม้แต่พญานาคตนหนึ่งที่อยู่ใต้ลำน้ำโขง ณ อำเภอโพนพิสัย จังหวัด หนองคาย ซึ่งนำพรรคพวกบริวารพ่นบั้งไฟเป็นประจำทุกปี ก็ตั้งความปรารถนาเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าด้วย เพราะได้เห็นพุทธปาฏิหาริย์ในวันเปิดโลกนั้น และการพ่นบั้งไฟในแต่ละปีก็เกิดขึ้นจากการตั้งใจจำศีลใน ช่วงเข้าพรรษาของเหล่าพญานาค เมื่อออกพรรษาแล้ว ด้วยบุญจากการรักษาศีลและการนึกถึงพระพุทธองค์ ในวันเปิดโลก ทำให้พญานาคสามารถพ่นดวงไฟหรือบั้งไฟออกมาเพื่อบูชาพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ 1โยชน์ หมายถึง หน่วยวัดระยะทาง 1 โยชน์ = 16 กิโลเมตร 2 ธัมมปทัฏฐกถา อรรถกถาขุททกนิกาย คาถาธรรมบท, มก. เล่ม 42 หน้า 316-317. บทที่ 5 พ ร ะ พุ ท ธ : พระสัมมาสัมพุทธเจ้า DOU 111