พระอัธปฏิญาณแปล ภาค ๒ : หน้า 4/243

ประโยคะ - พระอัธปฏิญาณแปล ภาค ๒ - หน้า 2 โดยที่สุดถึงสิริของตน ก็ตามไปไม่ได้ ต้องละสิ่งทั้งปวงไป ประโยชน์อันไรด้วยการอยู่คองเรือนของเรา, เราจึงบวช ดังนั้นแล้ว ทรงบอบรมสมบัติ ให้แก่พระอริยสงฆ์ ออกผนาชเป็น พระภูมิ อยู่ในหวีวันประเทศ ได้ทรงปรับกันว่า "พวกเรา ไม่อาเพื่อเป็นอยู่ จึ่งจะราชสมบัติออกบวชกั้ท่าไม่, เราสล่านั้น เมื่ออยู่ในที่แห่งเดียวนั้น ก็จักเหมือนกับผู้ไม่บวชนั้นเอง, เพราะฉะนั้น เราจักแยกกันอยู่: ท่านจงอยู่ ที่บวชลูกกัน, เราจงอยู่ที่บวชนี้; แต่จักรวมกัน ในวันอุโบสถทุกเดือน." ครั้งนั้นพระอาบาสัง ๒ นั้น เกิดมีความคำร้อนอย่างนี้ว่า "แม่เมื่อเป็นเช่นนี้ ความคุคลิดล้วด้วย คณะเทียว จักมีแกเราทั้งหลาย, ท่านจงจุดไฟให้ไฟไฟในอุโบสถ ของท่าน, เราจักจุดไฟให้ไฟในพระอุโบสถของเรา: ด้วยเครื่องสัญญาน นั้น, เราก็จุดไฟไฟให้ไฟไฟในพระอุโบสถนี้; ด้วยเครื่องสัญญา นั้น, เราทั้งหลาย ก็จักรู้วามีหรือมีชีวิตอยู่: พระอาวุโสทั้ง ๒ นั้น กระทำอย่างนั้นแล้ว. [เรียมนต์ติและพิณ] ต่อมาในภายอื่น เวทุูนี้บวชบาส ทำกะละ บังเกิดเป็นเทพเจ้า ผู้มีศักดิ์ใหญ่: แต่นั้น ครั้งนี้สิ่งเดือน อัลลัปปากบาส พอแลไม่เห็น ไฟ ก็ทราบได้ว่า "หายของเรา ทำกะละเสียแล้ว." แม้วเวทุูนี้ไป- ดาบตรวจดูพิพิธสิริของตนในขณะนั้นเกิด ใคร่ครรวิงอิทธิกรรม เห็น กิริยาตนกระทำ จำเดิมแต่คำบวชแล้ว คิดว่า "บัดนี้ เราจงไป เยี่ยมชมขายของเรา" ในขณะนั้น จิจจะอัดภาพนั้นเสียง เป็นเหมือน คนหลงทาง ไปยังสำนักงานอัศลัปปาดาบนั้น ไว้แล้ว ได้ยิน