การพิจารณาในพระธรรมปทุตฺตอมภควา : หน้า 140/243

ประโยค๒ – พระธรรมปทุตฺตอมภควาแปล ภาค ๒ – หน้าที่ 138 นำเพียญปฏิปทาอันสมควรแก่ความไม่ประมาทนั้นอยู่ ซึ่งสู่ปัญญา เพียงดังปราเสทะ กล่าวคือ ทิพพจิญญอันบริสุทธิ์ โดยอรรถว่าสูง เยี่ยม ด้วยปฏิปทานั้น จงตอบลูกอันสำเร็จทางนั้น จะกล่าว ชื่อว่า ผู้ไม่เศร้าโศก เพราะความเป็นผู้ลูกครก คือความโศกเศร้าได้แล้ว, ย่อมพิจาณาเห็น คือยอมมองเห็นประชา คือหมู่สัตว์ ผู้ชื่อว่า มี ความเศร้าโศก เพราะความเป็นผู้ลูกครกคือความโศกยังไม่ได้ ซึ่ง ฉุดอยู่ และเกิดอยู่ ด้วยทิพพจญญา ถามว่า เหมือนอะไร ? แก่ว่า เหมือนคนผู้ยืนอยู่บนยอดเขา ย่อมมองเห็นชมผู้ยืนอยู่ พื้นดินได้ฉะนั้นนั้น, อธิบายว่า บุคคลยืนอยู่บนยอดเขา ย่อมมองเห็น ชนผู้ยืนอยู่พื้นดินได้ หรือผู้ยืนอยู่บนปราสาทชั้นบน ย่อมมองเห็น ชนผู้ยืนอยู่ในบริเวณแห่งปราสาทได้โดยไม่กลัวกันดา: ประชุญญอ บันติเต B ได้แก่พระมหาธิษฎามัณฑ์นั้น ก็ย่อมพิจารณานักคนพาล ทั้งหลาย ผู้ยืนอยู่ในวิบูลวะไม่ได ้ ฉันอยู่และเกิดอยู่โดยไม่ยาก ฉันนั้น ในกลบกากา ชนเป็นอันมาก กระทำให้แจ้งและรังเกียจผล ทั้งหลาย มีโสตปิดผลเป็นต้น ดังนี้แล. เรื่องพระมหากัสปะเถระ จบ.