พระเย็นทัศถูกฉลกแปล ภาค 2 - หน้าที่ 212 : หน้า 214/243

ประโยค- พระเย็นทัศถูกฉลกแปล ภาค 2 - หน้าที่ 212 ทรงนำอธิษฐานาม (ตรัสว่า) :- [เรื่องบันฑิตออกอิเขย] ในอดีตภาค เมื่อพระเจ้าพรหมทัศย์รามสมัยอันนี้อยู่ในกรุงกรุงสี บูรพูผู้หนึ่ง ชื่อทุกทธาบันฑิต บวชเป็นนักบวชภายนอก อยู่ในป่ามาหนึ่งเดือน เมื่อภูมิภาคกลุ่มชน ในสมณที่ฝนตกชุก คิดว่า "ในเรือนของเรา ยังมีข้าวฟ่างและลูกเดือยนประมาณครึ่ง ทะนาน และอบเหยียบ (อีกอันหนึ่ง) พีคือข้าวฟ่างและลูกเดือย อย่าเสียดายไป" จึงสึกเอาอบเหนื่อยพื้นที่แห่งหนึ่ง หว่านพืชซั่น ทั่วไรในเวลาที่ลี้ดพืชแก้เกี่ยง เก็บพืชไว้ประมาณทะนานหนึ่ง เกือบกินพืชเหลือ. ท่านคิดว่า "บัดนี้ ประโยชน์จะไรด้วยเรือนของเรา เราจำบวชอีก ๘ เดือน" จึงออกบวชแล้ว ท่านอาศัยข้าวฟ่างและลูกเดือยเพียงหนึ่งทะนานและอบเหยียบ เป็นฤดูสลัด ๓ ครั้ง บวช ๓ ครั้ง โดยท่านนั่งนี้แล้ว แต่ในครั้งที่ ๓ คิดว่า "เราสิ้นอายจอบเหยียบนี้ เป็นฤดูสลัดแล้วบวชถึง ๓ ครั้ง. เราจักทั้งมันในที่ไหน ๆ ลักแห่งหนึ่ง" ท่านไปนั่งฝังแม่งกก คิดว่า "เราเมื่อเห็นที่ตด คงต้องลงงมเอา; เราจักทิ้งมัน โดยอาคารที่เราจะไม่เห็นที่ซังมันดก" จึงเอาผ้าเก่าทอพิษประมาณทะนานหนึ่ง แล้วผูกผ้่าเก่าที่แผ่นออบ จับอบที่ปลายคาม ยืนที่ฝั่งแห่งแม่งกก หลับตาแกว่งเวียนเหนื่อยศรีษะ ๓ ครั้ง ขว้างไปในแม่งกก หันไปดู ไม่เห็นที่ดก