พระเมเมียเถาะ - แปลภาค ๒ : หน้า 177/243

ประโยค๑ - พระตรีมังปัณฑ์ฉบับแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 175 ๓. จิตตรวรรค วรรณนา ๑. เรื่องพระเมเมียเถาะ (๒๔) [ข้อความเบื้องต้น] พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ที่ภูเขาซองลา ตรงปราร ท่านพระเมเมียะ ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า "ผนทูน อบัล จิตติต" เป็นต้น. [พระเมเมียะถูกคำครอบงำ] เมเมียะสุดฯทั้งหมด บันฑิตพิง (แสดง) ให้ศาสตร เพื่อให้ เรื่องแห่งพระเมเมียเถาะนั้นแจ่มแจ้ง ก็พระศาสดาตรัสเรียกพระ เมเมียะ ผู้ไม่สามารถเพื่อประกอบความเพียรในอ้อมว่านั้นได้ เพราะความที่ท่านถูกวิกต ฯ อย่างครบงามแล้ว ตรัสว่า "เมตยคะ เธอเฉททั้งในผู้อ่อนออนอยู่ ๆ เมเมียะ เราเป็นผู ้ ๆ เดียว, เธอง รอคอย จนกว่าจะถึงบูรณุรูปอันจะปรากฎ ดังนี้ (ไว้ให้อยู่แต่) ผู้เดียว ไปอยู่ (ชื่อว่า) ทํากรรมอันหนักอิ่ง, ขึ้นชื่อว่ากิฏฐิไม่ ควรเป็นผูเป็นในอำนาจแห่งจิตอย่างนี้ (เพราะ) ธรรมจิต นี้เป็นธรรมชาติ (แสนไป) เร็ว, การังจิตนันให้ขึ้นไปในอำนาจ * พระมหาสารวย ป. ๓ วัดบวรนิเวศวิหาร แปล. ๑. ข. อ. ต.๒๕/๒๓.๒. อัมพวัน เป็นชื่อแห่งวิหาร บางอาจารย์แปลว่า "สวนมะม่วง" ก็มี ๓. วิฺดา ๓ อย่าง คือ กามวิดา ความตรีในทางกาม ๑. พยาบาทวิดา ความตรี ในทางพยาบาท ๑. วิ่งสาวิต ความตรีในทางเบียดเบียน ๑.