ประกโมค - พระธัมมปทุตฺตของแปล ภาค 2 : หน้า 175/243

ประกโมค - พระธัมมปทุตฺตของแปล ภาค 2 - หน้าที่ 173 และในที่นี้ต่างกัน ที่เหลือเหมือนกันทั้งนั้น. [ภิฏกุฏควรปรารถนาน้อยและมีสันโดษ] พระศาสดา ครั้นทรงนำพระธรรมเทศนานี้มาแล้ว ตรัสว่า "ทั่วสักกะ ในกาลนั้น ได้เป็นอานนท์ พระอาญากรแตใดได้เป็น เราเอง" ดังนี้แล้ว ตรัสว่า "อย่างนี้ ภูกุทัฬห์หลาย ชื่อลา ความ เป็นผู้มีความปรารถนาน้อยนี้ เป็นแบบแผน เป็นประเพณีของเรา ข้อที่ดีสะผู้โดยอู่ในนิมน บูชาของเรา ได้อาจารย์ชื่นเราแล้ว เป็นผู้มีความปรารถนาน้อย ไม่อ่ำครรย์; ธรรมาภิกญญู พิง เป็นผู้มีความมักน้อยเหมือนตุลสสะผู้ปกติอยู่ในนิมน; เพราะว่า ภูกุ เห็นปานนั้น เป็นผู้ไม่ควรเสื่อมเสียจากมรร and ผล, ยอมอยู่ในที่ ใกล้แห่งพระนิพพานโดยแท้ทีเดียว" ดังนี้แล้ว ตรัสพระคาถานี้ว่า "ภิฤกษณุดีแล้วในความไม่ประมาท มีปกติ เห็นภัยในความประมาท ไม่ควรเพื่ออันเสื่อม (จากมรร and ผล) ดังอยู่แล้วในที่ใกล้แห่ง พระนิพพานทีเดียว." [แก้วรวก] บรรดาบทเหล่านั้น บาทพระคาถาว่า อทโภ ปริทาหนาย ความว่า ภูกุทัฬห์เป็นปานนั้น ๆ ไม่ควรเพื่ออันเสื่อมจากธรรมคือสมถะ และวิปัสสนา หรือจากมรร and ผล ก็จะแส่งเสริมจากคุณธรรม ที่นำบรรลุแล้ว แม้หาได้ จะไม่บรรลุคุณธรรมที่นย่อไม่ได้บรรลุ ก็หมายได้.