พระธัมมปทุตฺตวจกะแปล ภาค ๒ : หน้า 228/243

ประโยค๒ - พระธัมมปทุตฺตวจกะแปล ภาค ๒ - หน้าที่ 226 พระศาสดา. เธอปริพพาชนแล้ว ก็ภูทั้งหลาย. พวกก็ภ. พระเจ้าข้า กายของภิกษุผู้นี้พร้อมด้วยอุปนิสัย แห่งพระอรหันต์เป็นปานนั้น เกิดขึ้นมาเพราะเหตุไร? กระดูกทั้งหลายแตกแล้ว เพราะเหตุอะไร? อะไรเป็นเหตุถิ่นความ เป็นอุปนิสัยแห่งพระอรหันต์ของท่านเล่า? พระศาสดา. ภิกษุทั้งหลาย ผลนี้ทั้งหมด เกิดแล้วแต่เกิดสาเนั้น ก็เพราะกรรมที่ว่าจะไว้ พวกก็ภ. ก็กรมอะไร? ที่ท่านทำไว้ พระเจ้าข้า. พระศาสดา. ตรัสว่า "ภิกษุทั้งหลาย ถ้ากระนั้น พวกเธอ จงฟัง" ดังนี้แล้ว ทรงนำอดีตนิทานมา (ตรัสดังต่อไปนี้:-) [บุพพกรรมของพระศาสดะ] สิสสะนี้เป็นพรรชนก ในกาลแห่งพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรง พระนามว่ากัสสปะ ม่านเป็นอันมากบำรอธิษฐานขายนกที่เหลือ จากนกที่ให้แก่ อธรชนเหล่านั้น คิดว่า "นกที่เหลือจากขาย อัน เรามีเก็บไว้ จักแน่นเสีย" จึงกัดกระดูกแข็งและกระดูกปีกของนก เหล่านี้ ทำอย่างที่มันไม่อาจอริยหนีไปได้ แล้วเก็บก็ไว้ เขาขาย นกเหล่านั้นในวันรุ่งขึ้น, ในเวลาที่ด่านมามากมาย ก็ให้งบไว้ เพื่อ ประโยชน์แห่งตน วันหนึ่ง เมื่อโภชนะแมรสชอดเขาสุขแล้ว พระ จุฬาลพของคันหนึ่ง เที่ยวไปเพื่ออธิษฐาน ได้ยินอยู่ว่าประเสริฐของเขา เขาเห็นพระเกศแล้ว ยังจดให้อย่างไม่กลัวใส คิดว่า "สัตว์มีชีวิตมากมาย ถูก เราม่าตาย, ก็พระผู้เป็นเจ้ามีอยู่ที่ประตูเรือนของเรา และโภชนอื่น"