พระธรรมปทุมถิ่นคาถาแปลภาค ๒ : หน้า 148/243

ประโยค๒ - พระธรรมปทุมถิ่นคาถาแปลภาค ๒ - หน้าที่ 146 ครันตรศัพท์ไวยากรณ์นี้แล้ว ได้พระสุทธิพุทธพจน์หลังว่า "ทวยเทพชั้นดาวดึงส์ เรียนครชนนู๋เลี้ยง มากมิด มีอัติปะสัทธ์อ่อนน้อมต่อผูใหญ่ ในตระกูล กล่าวถ้อยคำเพราะอ่อนหวาน ละจากส่อเสียด ประกอบในอันจัดความ ตรหนนี้ มีจากสัษย خواتความโกรธได้ นั้นแล ว่า "สัปบุรุษ." [ทำว่าลักษณะพฤติญาติสุดเมื่อเป็นมมนามพ] พระผู้พระภาคตรัสว่า "มหามิ กรรมนี้ ท้าวสักกะทำไว้ใน คราวเป็นมมนามพ" ดังนี้แล้ว อนุษฬิกาวิจิตรจะทรงสรร ข้อปฎิบัติของท้าวสักกะนั้นโดยพิสดาร จึงพูดลากอีว่า "มหามนามพ ปฏิบัติอย่างไร ? พระเจ้าข้า" ตรัสว่า "ถ้ากระนั้น จงฟังเถิด มหานิ คังนี้แล้ว ทรงนำ้อดีตนิทานมา (ตรัสว่า) [เรื่องมมนามพ] ในอดีตกาล มานพชื่อว่ามะ ในอดลคามในวันนธ จะ ไปสู่ สถานที่ทำงานในบ้าน คู่ฝุ่นด้วยปลายเท้าในที่แห่งตนเองแล้ว ได้ทา ใหเป็นร่มณียสถาน-แล้วพักอยู่. อีกคนหนึ่งเอาแขนผลักเขา นำออก จากที่นั่นแล้ว ได้พักอยู่ในที่นั้นเสียดง. เขาไม่โกรธต่อคนนั้น ได้ กระทำอื่นให้เป็นร่มณียสถานแล้วพักอยู่ คออื่นก็เอาแขนผลักเขา. ในที่สุดก็แล้ว."