การต้อนรับพระธรรม - พระธัมม์ภาค ๒ : หน้า 202/243

ประโยค๖ - พระธัมม์ให้ฉันก็แปลภาค ๒ - หน้าที่ 200 พระเถรามถึงแล้ว กระทำการต้อนรับ รับบาตรีวารี อารธนา พระเถรให้นั่ง ด้วยคำว่า "ขอท่านนั่งเถิด ขอบรับ" ถือพานกันตาล พัดแล้ว ถวายกานดิ่ม ข้างท่านั้ง ๒ แล้วนำผ้าสูกนั้นมาวางไว้ ณ ที่ใกล้เท้า เรียนว่า "ท่านขอรับ ขอต่านงใช้ด้วยผ้าสูกผืนนี้" ดังนี้แล้ว ได้ยินพออยู่ ลำดับนั้น พระเถรกล่าวว่า "ส่งรักชิด จิรวของ ฉันบริบูรณ์, ชอบมันแล้ว จะให้สอย" พระสงฆ์ริต. ท่านขอรับ ผ้าสูกนี้ กระผมกำหนดไว้ เพื่อท่านที่เดียว จำเดิมแต่เวลาที่กระผมได้แล้ว, ขอบาทงจงทำการ ใช้สอยเถิด พระเถร. ช่างเถอะ ส่งรักชิด จิรวของฉันบริบูรณ์, เธอ นั่นแล จงใช้สอยเถิด พระสงฆ์ริต. ท่านขอรับ ข อย่าอย่ทำอย่างนั้นเลย (เพราะ) เมื่ท่านใช้สอยผ้าสูกนี้ ผลมาก็มีแก่กระผม [พระหลานชายก็นิถึงมาราวัลย์] ลำดับนั้น เมื่อพระสงฆ์จบแล้ว แก่ล่ำ (วิโรจ) อยู่ แล้ว ๆ เล่า ๆ พระเถรก็ไม่ปรารถนาผ้าสูกผืนนี้. เธอคือนัด อยู่พลางคิดอย่างว่าร "ในเวลาเป็ บคูสัส เราเป็นหลานของพระ เถร: ในเวลาวชแล้ว เราก็เป็นสำ อิทธิริก (ของท่าน), แม่ เมื่อเป็นเช่นนั้น พระอุป สงอม ก็ไม่ปรารถนาทำการใช้สอยร่วมกับ เรา, เมื่อพระอุปชามียี่ ไม่ทำการใช้สอยร่วมกับเรา, เราจะ