พระจิตและการรักษาศีลในภพอสูร : หน้า 164/243

ประโยค๖ - พระจิตบนที่ถูกจูบแสก ภาค ๒ - หน้าที่ 162 ลักเอาไปได้ ให้รู้จักพระองค์แล้ว ตรัสว่า "นี่ทรัพย์สำหรับเลี้ยง ชีวิตของเธอ, เธอจงรักษาศีล ๕ อย่าให้ขาด" แล้วแต่ศีกหลีกไป. [nang สุขาดิาจของอสูร] ฝ่ายิจรของช่างหมอทัน จิตติจากอภภาพนั้นแล้ว เกิดใน เรือนของผู้มีวรต่อท้าสลัก: เป็นศีลของอสูรครูผู้หวานาในภพอสูร และเพราะความที่นางรักษาศีลดีแล้วใน ๒ อันดับ นางจึงได้เป็นผู้มี รูปสวย มีพรหมจรรยาดงคํา ประกอบด้วยรูปธรรมนํไม่สาระ (ทั่วไป). จอมอสูรนาว่าเจตนิต พูดแก่ผูมาแล้ว ว่า "พวก ท่านไม่สมควรแก่ศีลของข้าพเจ้า" แล้วก็ไม่ให้ร้อนคนั้นแก่ใคร ๆ คิดว่า "ศีลของเรา จักเลือกามีที่สมควรแก่ตนเอง" ดังนี้ แล้ว จึงให้พลเมืองที่เป็นอสูรประนมกัน แล้วได้ให้พวงดอกไม้ใน มือของจิตนัน ด้วยสังวารว่า "เจ้าจริงผู้สมควรแก่เจ้าสม." แอ่ง [ท้าวสักกะปลอมเป็นอสูรซึ่งนางสุขาดา] ในขณะนั้น ท้าวสักกะ ทรงตรวจดูสถานที่นางเกิด ทราบ ประกฏิเหตุแล้ว ทรำรำว่า "บัดนี้ สมควรที่จะนำเอานาง มา" ดังนี้แล้ว ได้กล่าวนิรมิตเทพเป็นอสูรแก่ ไปยังอยู่ท้ายบริษัท. แม่นางอสูรญาณนั้น เมื่อตรวจจับขณะนั้นและขณะนี้ พอท่านว่า สักกะนั้น ก็เป็นผู้มีหยาดอันความรักซึ่งเกิดขึ้นด้วยอำนาจปุแพ- สั่นวิสาทว่านทับแล้ว จุดหวังน้ำใหญ่ ก็ปล่อยใจว่า "นั่น สามีของ เรา" จึงโยนพวงดอกไม้ไปเมืองบนหัวสักกะนั้น. พวกอสูรนกละอาย ว่า "พระเจ้าอยู่หัวของพวกเรา ไม่ได้ผู้ที่สมควรแก่พระศีลตลอด