ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค๖ - พระจิตบนที่ถูกจูบแสก ภาค ๒ - หน้าที่ 162
ลักเอาไปได้ ให้รู้จักพระองค์แล้ว ตรัสว่า "นี่ทรัพย์สำหรับเลี้ยง
ชีวิตของเธอ, เธอจงรักษาศีล ๕ อย่าให้ขาด" แล้วแต่ศีกหลีกไป.
[nang สุขาดิาจของอสูร]
ฝ่ายิจรของช่างหมอทัน จิตติจากอภภาพนั้นแล้ว เกิดใน
เรือนของผู้มีวรต่อท้าสลัก: เป็นศีลของอสูรครูผู้หวานาในภพอสูร
และเพราะความที่นางรักษาศีลดีแล้วใน ๒ อันดับ นางจึงได้เป็นผู้มี
รูปสวย มีพรหมจรรยาดงคํา ประกอบด้วยรูปธรรมนํไม่สาระ
(ทั่วไป). จอมอสูรนาว่าเจตนิต พูดแก่ผูมาแล้ว ว่า "พวก
ท่านไม่สมควรแก่ศีลของข้าพเจ้า" แล้วก็ไม่ให้ร้อนคนั้นแก่ใคร ๆ
คิดว่า "ศีลของเรา จักเลือกามีที่สมควรแก่ตนเอง" ดังนี้
แล้ว จึงให้พลเมืองที่เป็นอสูรประนมกัน แล้วได้ให้พวงดอกไม้ใน
มือของจิตนัน ด้วยสังวารว่า "เจ้าจริงผู้สมควรแก่เจ้าสม." แอ่ง
[ท้าวสักกะปลอมเป็นอสูรซึ่งนางสุขาดา]
ในขณะนั้น ท้าวสักกะ ทรงตรวจดูสถานที่นางเกิด ทราบ
ประกฏิเหตุแล้ว ทรำรำว่า "บัดนี้ สมควรที่จะนำเอานาง
มา" ดังนี้แล้ว ได้กล่าวนิรมิตเทพเป็นอสูรแก่ ไปยังอยู่ท้ายบริษัท.
แม่นางอสูรญาณนั้น เมื่อตรวจจับขณะนั้นและขณะนี้ พอท่านว่า
สักกะนั้น ก็เป็นผู้มีหยาดอันความรักซึ่งเกิดขึ้นด้วยอำนาจปุแพ-
สั่นวิสาทว่านทับแล้ว จุดหวังน้ำใหญ่ ก็ปล่อยใจว่า "นั่น สามีของ
เรา" จึงโยนพวงดอกไม้ไปเมืองบนหัวสักกะนั้น. พวกอสูรนกละอาย
ว่า "พระเจ้าอยู่หัวของพวกเรา ไม่ได้ผู้ที่สมควรแก่พระศีลตลอด