การประชุมระหว่างพระราชาและเสนาบดี : หน้า 129/243

ประโยค๑ - พระึมปั้รฐูถุถูกอับเละภา๒ - หน้าที่ 127 มานพว. พระเจ้าข้า พระอาชญาไม่พ้นเกลา ๆ พระราชา. ให้ศิลแเก้นบ้างเถิด. มานพว. คีะ พระเจ้าข้า ขอพระองค์ประทับนอสะที่ เสมอคันแล้วเรียนเถิด. ลำดับนั้น พระราชาทรงทำอย่างนั้น ทรงเรียนนนั่นน่ะเขา แล้ว ได้พระราชทรัพย์พ้นหนึ่ง ด้วยพระดำรัสว่า "นี่ เป็นส่วน บุหอาจารย์ของท่าน." ในกาลนั้น เสนาบดี พูดกับบุตายามลาของพระเจ้าเผ่นด่วนว่า "แก้จี้แต่งพระมัสสุขในหลวงเมื่อไร ?" ภุมาลา. พรุ่งนี้ หรือมะรืนนี้แหละครับ. เสนาบดีนั่น ให้พระทรัพย์พันหนึ่งแก่เขาแล้ว พูดว่า "ข้าจะอยู่ (อย่างหนึ่ง)" เมื่อเขาว่า "ก็จะอะไร นาย? บอกว่า "แก ต้องทำเป็นเหมือนจะทำการแต่งพระมัสสุขในหลวง สับมิดโกน ให้ครบครึ่ง, ตัดค้านพระศอเสีย จัก (ได้) เป็นเสนาบดี, ข้าจักเป็น พระเจ้าแผ่นดิน. เขาว่า "ได้" ในวันแต่งพระมัสสุขในหลวง เอาน้ำหอมสะสรพระมัสสุให้แพ็ก สับมิดโกน จักที่จะช่วยพระนาลูก คิดว่า "มิดโกนมีคร้อยไปเสียหน่อย, เราคว้ตัดค้านพระศอโดย ฉบับเดียวเท่านั้น" ดังนี้แล้ว จึงยืนส่วนหนึ่ง, สับมิดโกนอีก. ในขณะนั้น พระราชา ทรงระลึกถึงมณีของพระองค์ได้ เมื่อ จะทำการสบาย ครับว่า "มูลูิ มูลิสิ ก็กรุณ มูลลิ ?" อัฟปิ ตา ชานามิ ชานามิ."